Τ' ατέλειωτα νυχτέρια μας

Δημιουργός: aprobleptos, Γιώργος

την καλημερα μου σε ολους/ες... Αφιερωμένο στις μέχρι τώρα γυναίκες της ζωής μου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θυμάμαι!
Ήρθες σαν οπτασία
στις αστραπές
των δειλινών
με χίλια πέπλα
που αφαίρεση ζητούσαν

Λαμπύριζε
στα μάτια σου
Το άλικο
τριαντάφυλλο
του Έρωτα!

Το απέραντο σου το κορμί
& τα λυτά σου τα μαλλιά
δέντρα καρποί & χείλη
τον τρύγο αποζητούσαν.

Που πήγαν
που ξεστράτισαν
οι θεϊκές στιγμές
η μέθη & τα λόγια,
τ' ατέλειωτα νυχτέρια μας.

Τώρα κρατώ
το χαμόγελο σου,
ταξιδεύω μέσα σ’ αυτό
προς το παρόν,
μου είναι αρκετό.

Αύριο,
ποιοι καταρράκτες
ποιοι σεισμοί
θα δονούν την καρδιά,
που απίθανο
τώρα φαντάζουν.

Νιώθω μια πίκρα
αβάσταχτη
κάποιες φορές,
δεν θέλω να θυμάμαι
αν είναι
εννιά ή δέκα
οι εντολές
Μπερδεύομαι
ζαλίζομαι
μες του μυαλού σου
τις γυάλινες ρωγμές
μες τις δικές σου
τις μεταλλικές σιωπές

* Γιώργος *

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-07-2009