Η αφήγηση ενός αστερία

Δημιουργός: rosestar, Ελευθερία

3/8/2009

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[color=fuchsia][B] Η ΑΦΗΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΑΣΤΕΡΙΑ[/B][/color]

[color=purple][U][B]Αστερίας[/B][/U]

[color=purple]"[B]Αν δεν υπήρχε η χώρα των ονείρων και των παραμυθιών να ζωντανεύει στα όνειρα και στη φαντασία του ανθρώπου, ίσως δεν θα υπήρχα και εγώ να βιώσω και να σας διηγηθώ την ιστορία μου. Αλλά επειδή είμαι αστερίας ντροπαλός, θα αφήσω τη πανσέληνο να την εξιστορίσει που σήμερα θα φανεί για να φωτίσει το μαύρο πέπλο του ουρανού και τα δικά σας δύσβατα και απότομα μονοπάτια"...[/color][/B][U][B]

Πανσέληνος[/B][/U][/color]

[B][color=purple]"Υπήρχαν άπειρα, αμέτρητα αστέρια κάθε νύχτα που κατοικούσαν εκεί ψηλά, που λαμπύριζαν και φώτιζαν ευτυχισμένα. Υπήρχε όμως και ένα μικρό θαμπό αστέρι, που δίπλα του δεν υπήρχαν άλλα άστρα να του κρατήσουν συντροφιά.
Έτσι εκείνο δάκρυζε και από το πολύ το δάκρυ, ξεκόλλησε από το αναπαυτικό στρώμα του ουρανού που βρισκόταν και έπεσε σε ένα σύννεφο, που το υποδέχτηκε όμως με αγάπη και το νανούρισε στο απαλό του άσπρο πάπλωμα.
Το αστεράκι ένιωθε τόσο όμορφα που δεν ήθελε να εγκαταλείψει τον αέρινο φίλο του. Το σύννεφο συγκινημένο από την ιστορία του αστεριού, άρχισε να βουρκώνει και να κλαίει μαζί του, επειδή είχε και αυτό ευαίσθητη καρδιά. Το δάκρυ του έγινε βροχή και το αστεράκι γλίστρησε και έπεσε στη θάλασσα και έγινε από άστρο, θαλάσσιος αστερίας. Η αλμύρα το σκληραγώγησε, η αμμουδιά το σμίλεψε, ο ήλιος το φώτισε. Έτσι, το ασήμαντο, το μοναχικό, το έρημο, το φοβισμένο αστεράκι, έγινε κόσμημα της θάλασσας, ένα τμήμα του υδάτινου βασιλείου. Ένας απτός αστερίας που από ψηλά βρέθηκε χαμηλά.
Επειδή όμως είναι κόσμος παραμυθένιος και ιδεατός, το χαμήλωμα είναι δόξα και τιμή, είναι άνοδος και αγώνας προσωπικός.
Ο κόσμος εδώ ο υπαρκτός, έχει μάτια σφαλισμένα και επιτυχία θεωρεί τη συνεχή απόκτηση υλικών αγαθών που είναι μόνο παρεδωμένη στη φθορά και όχι στην αφθαρσία"...

**************************************************************************************************

Είναι τα λόγια μου φτωχά
συναισθήματα αναρρίθμητα, πολλά
που τα κτυπούν πελώρια, αφρισμένα κύματα.
Αστερίας κρυμμένος στης χρυσαφένιας αμμουδιάς τα βάθη
δεν γνωρίζει ρήματα, γραφή και ανάγνωση
μόνο ελπίζει σιωπηλά
και με το δάκρυ του, πλουτίζει της θάλασσας τα ύδατα.[/B]

[B][color=purple]
****************************************************************************************************[/B]


[color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.

Ελευθερία 24 ετών[/B][/color]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-08-2009