Να τους προσέχεις

Δημιουργός: χάρης ο κύπριος, χάρης

Αντώνη μου σ' ευχαριστούμε !

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Να τους προσέχεις


Μου ήταν δύσκολο να οδηγώ νυχτιάτικα
ανάμεσα στα βουνά της Κρήτης.
Στην Κύπρο,
κι αυτό το κάνουμε αριστερά.
Μόλις έφτασα στο Ηράκλειο,
σε κάποιο σημείο της πόλης,
ο Αντώνης,
ο φίλος μου,
ήρθε να με οδηγήσει στο σπίτι που θα γινόταν το γλέντι.
Μόλις πατήσαμε το πόδι μας στο φιλόξενο εξοχικό
είδα μια φωτιά να δεσπόζει.
Ήταν αυτή που θα κρατούσε συντροφιά
στα αντικριστά σφάγια
με φλόγα δυνατή
μέχρι τελικής … πτώσης.
Ήταν αυτή που θα κρατούσε συντροφιά
στα αντικριστά νησιά
με θέρμη αμέτρητη
χωρίς εκπτώσεις.
Όλη η οικογένεια του φίλου μου
μας υποδέχτηκε τόσο εγκάρδια
που δεν ξεχώριζαν οι Κρητικοί από τους Κύπριους.
Γίναμε όλοι μια μεγάλη αγκαλιά
που όσο περνούσε η ώρα όλο και μεγάλωνε.
Αγγέλα, Ολυμπία, Γωγώ, Βασίλης, Φιλία, Έλενα, τρεις Δημήτρηδες
Νίκος, Αναστάσης, Κώστας, Σπύρος, Μαριάννα …..
Τα φαγητά στο ατέλειωτο τραπέζι ήταν τόσο όμορφα
που τα έβγαζα φωτογραφίες αντί να τα τρώγω.
Είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσαν να φάνε
ακόμα 100 φυσιολογικοί άνθρωποι με όλα αυτά τα υπέροχα εδέσματα.
Ο Αντώνης,
ο φίλος μου,
ήταν η ψυχή της νύχτας.
Μου ψιθύριζε μαντινάδες στ’ αυτί,
έψηνε κρέατα,
σκορπούσε χαμόγελα.
Μου έκανε εντύπωση που κάθε φορά που πίναμε μια γουλιά κρασί
τσουγκρίζαμε τα ποτήρια και λέγαμε και κάθε φορά άλλη ευχή.
Ο Αντώνης,
ο φίλος μου
ζήτησε από όλους ησυχία
και διάβασε κάτι δικό μου που είχα γράψει για την Κρήτη.
Χειροκρότησαν όλοι κι εγώ έβαλα τα κλάματα.
Πρώτη φορά στη ζωή μου
με τίμησαν τόσο πολύ, γνήσιοι άνθρωποι.
Τότε ήταν που ξετρύπωσε η Λύρα και το Μαντολίνο των δύο Δημήτρηδων.
Τραγουδούσαμε όλοι πίνοντας αμέτρητα ποτήρια από το κρασί του Βασίλη.
Τους έκανε εντύπωση που ήξερα τόσα πολλά για την Κρητική μουσική.
Τους άκουσα να σιγοψιθυρίζουν
« βρες αυτός ίδιος με μας είναι ».
Εγώ φώναξα μέσα μου του Χάρη
«βρες αυτοί είναι άνθρωποι, δεν είστε οι ίδιοι ».
Δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η μαγευτική βραδιά.
Η ώρα είχε πάει τρεις και είχα να οδηγήσω μια ώρα δρόμο
στη μεριά που κυβερνά την Ελλάδα, τη δεξιά.
Δεν με άφηναν να φύγω.
«Χάρη ακόμα μια παραγγελιά στο Λυράρη για το αποχαιρετιστήριο».
Τραγουδήσαμε δεκαπέντε παραδοσιακά του αποχαιρετισμού.
Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε και φύγαμε.
Μέσα στ’ αυτοκίνητο η γυναίκα και τα παιδιά μου έκλαιγαν από συγκίνηση.
Να τους καλέσουμε όλους αύριο μου έλεγαν.
Να τους καλέσουμε στην Κύπρο…
Φτάσαμε στο σπίτι λίγο πριν το ξημέρωμα.
Όλοι πήγαν για ύπνο.
Εγώ έμεινα.
Έβλεπα τον ήλιο να ξεπροβάλλει από την Ανατολή
τον Ψηλορείτη να στέκει ολόρθος στο Βορρά
το πέλαγος να αφρίζει στο Νότο
και την Αγία Γαλήνη να με καλημερίζει από τη Δύση.
Έβαλα το σταυρό μου
ενώνοντας τα σημεία του ορίζοντα.
Θεέ μου είπα
όλους τους ανθρώπους
και τον Αντώνη
το φίλο μου
να τους προσέχεις.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-08-2009