Αμαρτία

Δημιουργός: Αθηνά

κάπως έτσι φαντάστηκα την αμαρτία...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στείρο βράδυ,
παραπέει στη μάντρα της ταράτσας μου
Γυμνό σκοτάδι,
αγκάλιασε του τοίχους του σπιτιού.

Κι ερωτευτήκαν.

Κι ο ψεύτικος Άυγουστος
αποκαλύπτεται σιγά σιγά.
Ο κάλπικος Θεός του ελέους.

Σαράντα μέρες να νηστεύει το ψωμί
κι οι πειρασμοί να τριβελίζουν το μυαλό.

Μα λύγισε το ξέρω.

Μαρμάρωσε στη θέα του η γυναίκα.
Ο πειρασμός ήταν σεντόνι ματωμένο
μια πληγή στην αθωότητα της πλάσης
μα τόσο ελκυστικός
σαν τη φωτιά που τράβηξε μια πεταλούδα.

Βρέφη βελούδα
να γεύονται το στήθος της μητέρας
ακάλυπτο όμορφο
δεν ειν ντροπή τώρα πια.

Άντρες Απόλλωνες
να κοίτουνται σε κλίνες
με τα οπίσθιά τους μυώδη, σμιλευτά.

Κι οι Αφροδίτες στρουμπουλές
φρούτα φέρναν στους δίσκους.
Καρπούς του πάθους και κρασί μεθυστικό.

Απόστρεψα το βλέμμα μου με συστολή
κοίταξα πίσω μου.

Μια αφυδατωμένη παρουσία
τα χρόνια την χαράξανε βαθειά.

Μητέρα μαυροφορεμένη
με τα γνωστά λιβάνια να καπνίζουν.

Ο λογισμός έγινε αμαρτία
και επέστρεψε σε μέρη ασφαλή.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-08-2009