Πατέρα μου

Δημιουργός: Kostas Houston, Κωνσταντίνος Φ. Βελιάδης

Αυτό είναι το μοναδικό ποιήμα που έχω γράψει και είναι πιο δυνατό από μένα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πατέρα μου σ´ ανασαίνω στο άρωμα που φοράω
Το Kouros. Άρωμα βαρύ, το φόραγες και εσύ
Σε βλέπω στο σημάδι που έχω κάτω από τη φαβορίτα
Και εσύ είχες ακριβώς το ίδιο σημάδι
Κι όταν ξυρίζομαι και το κόβω τρέχει αίμα
Είναι το αίμα που εσύ μου χάρισες ζωοδότη μου.

Σε αισθάνομαι όταν αντιμετωπίζω τη ζωή κυνικά.
Ή έτσι φαίνεται γιατί μέσα μου πονάω...
Όπως πόναγες και εσύ αλλά δεν το έδειχνες
Είσαι εκεί όταν αυτοσαρκάζομαι μπροστά στο καθρέφτη
Και όταν κάνω ακόμα και την πιο άσχημη γυναίκα
να αισθάνεται σαν γαλάζιος άγγελος, σαν πριγκίπισσα.

Αγαπούσες τον Ολυμπιακό αλλά εγώ “σου βγήκα” Α.Ε.Κ.
Με πήγαινες στη Νέα Φιλαδέλφεια, σ´έντυνα στα κιτρινόμαυρα
Σου άρεσε η Καζαμπλάνκα και ο Humphrey Bogart
Γελάγαμε μαζί στο Σινεάκ με τον Καραγκιόζη και τον Αστερίξ
Άκουγες Χρηστάκη, Μπιθικώτση και Μάρκο Βαμβακάρη
Μαζί μου όμως τραγούδαγες για τη βαρκούλα του ψαρά.

Πλημμυρίζω με την χαρά σου όταν καμαρώνω τα παιδιά μου
Γεμίζω περηφάνεια για ό,τι μηδαμινό κάνουν
Και έχω στο πρόσωπο μου την ίδια έκφραση με σένα
Που έκανε τους άλλους να σε λένε χαζομπαμπά
Χαζογέλαγες για να τους δείξεις ότι έχουν δίκιο
Και γυρνόντας με κοίταζες και μου έκλεινες το μάτι.

Σε σκέφτομαι τις ηλιόλουστες μέρες, και τις συννεφιασμένες
Όταν βλέπω χαρταετούς στον ουρανό ή στα σύρματα
Σαν φοράω το χρυσά σου ξενόκουμπα με τα αρχικά σου
Όποτε τρώω πάστες με φράουλες ή σοκολατίνες
Όταν περπατάω στον Πειραιά στην Πεύκη στην Καλλιθέα
Και σ´ όλα τα σκοτεινά σοκάκια της ζωής μου.

Μπαμπάκα μου με άφησες πολύ νωρίς και τόσο ξαφνικά!
Το χάσμα των γενεών δεν πρόλαβε να μπει ανάμεσα μας
Ήμουν μόνο δέκα χρονών και νόμιζα ταξίδι πως πήγες
Και η απουσία σου μαζί με τα χρόνια όλα τα εξιδανίκευσαν
Σε έχω πολύ ψηλά, φαντάζεις αψεγάδιαστος πατερούλη μου
Σε λίγο τα μάτια θα κλείσω και θέλω να σε ονειρευτώ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-09-2009