Ο άγγελός μου

Δημιουργός: Simos_Vassilis

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Διαδρομή: Paris-Montpellier
Μεταμεσονύχτια αμαξοστοιχία των 00:05 από τον Gare Saint-Lazare
Ιούνιος
Παράδοξα αφόρητη καλοκαιρινή ζέστη
Πεταμένοι στο βαγόνι ενός τραίνου
Άγνωστες ψυχές μεταξύ τους
Ανάμεσα σε ύποπτες φάτσες, άκομψες κυράδες και υπόκοσμο
Μυρωδιές από βαριές κολόνιες και φτηνό ταμπάκο στην ατμόσφαιρα
Η υγρασία να σου διαπερνά το κόκαλο
Οι κουκέτες άβολες με σκισμένα τα πλαστικά τους καλύμματα
Τα σεντόνια βρώμικα και σκισμένα
Που να τολμήσεις να ακουμπήσεις το μαξιλάρι;
Μα όλες οι ψυχές προσπαθούν να κοιμηθούν έστω και για λίγο
αφού είναι η μόνη λύση για να περνάει η ώρα χωρίς σκέψεις
Όλες αυτές οι ψυχές στοιβαγμένες, σκυθρωπές, ανέκφραστες,
μαζί μου σε ένα βαγόνι-φυλακή
Δεν φοράμε αλυσίδες
Αλίμονο όμως…….
Ο ήχος τους έρχεται από τον υπόκωφο συριγμό των τροχών στις ράγες
----------------------------
Και εγώ άρρωστος βαριά
Αιτία η άρνηση παραδοχής γεγονότων
Αιτία η άρνηση αποδοχής μιας σαρκικής ανούσιας
μονόπλευρης και κάλπικης αγάπης
Αιτία ο παραλογισμός της ζωής
και ο τρόπος έκφρασής της από τους ανθρώπους
Κυρίως από αυτούς που δηλώνουν φίλοι σου
ή αυτούς που λένε πως σε αγαπάνε
Συμπτώματα; Αβάστακτοι πόνοι σε σώμα και ψυχή με ιλίγγους
Ιατρική διάγνωση; Ιδιότυπη αμνησία με ψυχονευρωτικό υπόβαθρο
Ψυχική κατάσταση; Καταρράκωση
Θεραπεία; Η αυτοκτονία τους
Καθαρτήριο; Η αυτοκτονία μου
Χρόνος που μου μένει; Ελάχιστος
Μα έστω και σαν εξιλαστήριο θύμα,
δεν μπορώ να ηρεμίσω
δεν μπορώ αδιαφορήσω
για τις σκέψεις τρέλας που τριβελίζουν το μυαλό
Δυστυχώς
Όμως,
βυθιζόμενος στο οδυνηρό απέραντο κενό μου
μπορώ να προσπερνώ τη μπόχα από τα στόματα
και τα ιδρωμένα κορμιά των ψυχών στο βαγόνι
----------------------------
Άφιξη 06:30
Μόλις έχει αρχίσει να ροδίζει η ημέρα
Λιγοστό το φως
Όλες οι ψυχές πετιούνται σχεδόν τρέχοντας από το τραίνο
Βιασύνη, αλλά απόλυτη σιωπή
Τρομακτική σιωπή
Σπρώχνονται προς τις εξόδους του σταθμού
σαν λες και πρόκειται για εξόδους κινδύνου
Όλοι σκυφτοί
Ακόμα σκυθρωποί
Ακόμα αμίλητοι
Και εγώ μαζί τους
Όλοι μας σε ένα ύψος
Με τα κεφάλια κατεβασμένα
Σαν σε παρέλαση φαντασμάτων
Ειρωνεία;
Σύμπτωση;
Όλοι φοράμε σκούρα ρούχα……
Μα, να……
μέσα στη μαύρη θάλασσα των ψυχών
αχνοφαίνεται ένα άτομο με λευκά
Μια παραφωνία του μαύρου
Ίσως μια πινελιά ζωής
Φαίνεται να πετάει
Δεν αργεί να βρεθεί πίσω μου
Με σπρώχνει
με μια απλή, διακριτικά ηθελημένη, κίνηση
Σαν να μου λέει: "Ήρθα"
-----------------------------
Αρχικά θυμώνω
Ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο
Ρίγος
Σεισμός
Εκατέρωθεν
Ένα χαμογελαστό πρόσωπο
Ακόμα μια πιο τέλεια παραφωνία του μουντού φόντου
Ένα χαμόγελο και δυο μάτια που……… γελάνε
Ο θυμός μου, περνάει
Το χρώμα μου αρχίζει να ξανοίγει……….
Μα, για στάσου,
Έχει φτερά; ……
-----------------------------
Κοιτάω σαστισμένα
Το αισθάνομαι
Έχει έρθει για μένα
Είναι εκεί για μένα
Νοιώθω οικία
Έχουμε ξαναβρεθεί
Ξέρω το όνομά του, από πού έρχεται, τα πάντα……
Άγνωστο πως
"Έχει έρθει για μένα", επαναλαμβάνω από μέσα μου
και το χρώμα μου γίνεται ολοένα πιο ανοικτό…….
Α…… ναι
Θυμάμαι
Έχουμε σίγουρα βρεθεί στα όνειρά μου
Πολλές φορές σε διαφορετικούς τόπους
Για τον ίδιο πάντα σκοπό………….
----------------------------
Με τύλιξε με τις φτερούγες του
Με γιάτρεψε
Και μετά από λίγο………. έφυγε
Χωρίς να το θέλει
Χωρίς να το θέλω
----------------------------
Περπατάω γιατρεμένος στους δρόμους
πλημμυρισμένος από χαρά για τη συνάντηση
και από θλίψη για το χωρισμό
Μα αυτή η λύπη δε με σκοτώνει, όπως άλλες………
"Η ζωή μπορεί να είναι και δίκαιη ενίοτε" ψελλίζω
Διαπιστώνω ότι το χρώμα μου έχει αποκατασταθεί
Μπορώ κι εγώ και πετάω
χωρίς να έχω φτερά
----------------------------
Σ’ ευχαριστώ άγγελέ μου
Σ’ ευχαριστώ που ήρθες για μένα
στο συγκεκριμένο τόπο
τη συγκεκριμένη στιγμή
Ξέρω πως θα υπάρξει και επόμενη φορά
Κάπου αλλού
Όταν θα είμαστε "έτοιμοι"
Ζω χάρη σε σένα
Ζω για την επόμενη φορά
Σε αγαπάω άγγελέ μου
όπως με αγάπησες και εσύ
Σ’ ευχαριστώ άγγελέ μου

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-11-2009