Λίγο μετά το τέλος

Δημιουργός: Jorlin

Πάντα θα σε νοιάζομαι και θα εύχομαι την ευτυχία σου... Θα 'μαστε καλύτερα χωρίς εμάς / /

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μετά την τελευταία μας μάχη
Γύμνωσα τις πληγές μου να πάρουν αέρα
- Είχε μόλις αρχίσει να φυσάει
ένα παράξενο αγέρι, ανοιξιάτικο –
Η γαλήνη
ήρθε κι αγκάλιασε τόσο σφιχτά τη μνήμη
που την έπνιξε
- Δε μπορώ να θυμηθώ, καρδιά μου –
Που πήγαν η πικρία κι ο θυμός μου
Πότε και πώς γεννήθηκαν αλήθεια
Πότε και πώς ξεψύχησαν
- Δε μπορώ να θυμηθώ –

Όσο χαλάζι ήταν να πέσει έπεσε
Όσα λιβάδια να καταστραφούν καταστράφηκαν
Όσο ήταν κι εμείς να χτυπηθούμε χτυπηθήκαμε
Αίμα δεν έμεινε σταγόνα
Ούτε κι άλλη υπόσχεση αγνή
- Τις μαγαρίσαμε πια όλες –
Ούτε κι ελπίδα στολισμένη με οιωνούς καλούς
Πιάσε τη φυγή μου, αγόρι μου,
κράτα την – τι νιώθεις;
Σίγουρα δεν πονάει τόσο όσο η αγάπη μου
Αυτή ήταν που σου έκαιγε τα χέρια
Αυτή που δάκρυα πλημμύριζε τα μάτια σου
Κι εγώ γύρευα κάποιον να μπορεί να την αντέχει
Να μ’ αντέχει…

Σώματα κουβαριασμένα
Ψυχές σε απόγνωση
Τώρα όλα πια ξεμπλέχτηκαν
Τα νύχια μας φαγώθηκαν τα τελευταία χρόνια
να σκάβουν ένωσης μονοπατάκια
μεταξύ των αμείλικτων, παράλληλων λεωφόρων μας
Δε χρειάζεται να με παιδεύει πια το «γιατί»
Τώρα που δέχτηκα για τα καλά το «δεν» και το «ποτέ»
Κι εσύ ανάγκη πια καμιά δεν έχεις
να σκεπάζεις τα μελανά σημεία με εμπριμέ συναισθήματα
να τυλίγεις την αγάπη μας τη δύσμορφη
με ονειρικές ψευδαίσθησης νεφέλες
να τρομάζεις να αγκαλιάσεις την ψυχή μου με τ’ αγκάθια τα επίκτητα
που τόσο μάτωσαν την άτυχη ένωσή μας…

Όσα γύρω μας ήταν να γκρεμιστούν γκρεμίστηκαν
Όσες πανάσχημες αλήθειες ν’ αποκαλυφθούν αποκαλύφθηκαν
Τώρα μετά από μια αποχαιρετιστήρια αγκαλιά
Ατενίζουμε γύρω μας την ερημιά με όμοια σαστιμάρα
Πάνε οι βροντές και οι καταστροφές και οι σεισμοί
Τώρα
Μονάχοι και αμίλητοι μέσα στο ήσυχο τίποτα
Το μόνο που νιώθουμε
είναι αυτό τ’ ανοιξιάτικο αγέρι
που μας χαϊδεύει τα μαλλιά παρηγορητικά
και μας καλεί ευγενικά σε νέες πολιτείες
ανθισμένες κι αχάλαστες

«Σε λίγο…»

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-11-2009