Aρωγος το ανεφικτο (στον Γιωργη)

Δημιουργός: Αστρογιογγι

Πολυ νωρις το εμαθα βρε φιλε...θα γελας γαμωτο...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σε καθε αυγη σε σκεφτομαι , σε καθε πρωινο
Μια συναυλια τιτιβισματων προκαλει τον πιο γλυκο μου υπνο
Ειναι η φωλια των Βαρκανάδων που υμνουν τον Ηλιο
κι εσενα
που καθε πρωινο , με τον καφε σου τον βραστο
χαζολογουσες στα μικρα τους...
Μα την φωλια δεν πειραξα
στεκει εκει ψηλα
στην αγκαλια της μπουκαμβιλιας
κι ολοι ζητανε να την εξαφανισω
μια και πληρωνουν για τον υπνο
Μα πως;
Ποιος μου θυμιζει πιο γλυκα τις ενοχες μου
"Διαπραγματευτης μιας απουσιας"
Μονο που βαρεθηκα να συζηταω γι'αυτο
και το δωματιο στεκει κλειστο
για να'χουν τα πουλια
ελευθερο μπαλκονι !
κι αυτη η φωλια ...ολο και μεγαλωνει
Μα οταν απ'τον ληθαργο ξυπνησα
κι εψαχνα το σωμα μου
σε δυο κρατη μακρινα
ζωντας σε δύο κοσμους
δυό ζωες...
φταιω!
γιατι ετσι ποτε δεν δοθηκα πραγματικα
στην μία
την αγκαλη σου...

κι απο τοτε...
"ερμαιο στην κυριαρχια του εφικτου"
ψαχνω για 'κεινον τον σοφο σηματοδοτη
που με σταματησε και δεν ...

[I][B]...υπέταξα τα ανυπότακτα,
δεν σφουγγάρισα τις φωτιές με την σφουγγαρίστρα των ενοχών,
δεν έσβησα τα σκοτάδια με το μπλάνκο της εθελοτυφλίας,
δεν στέρεψα τις θάλασσες για να ξαλμυρίσω το δάκρυ,
δεν ξεκρέμασα τ'αστέρια, επειδή η πουτάνα η νύχτα αφηνόταν σ'όποιον της γλυκομιλούσε,
δεν υπέστειλα σημαίες να τις κάψω, πρός τέρψην της ανυπαρξίας,
και τέλος, δεν μ' έστησα ποτέ στον τοίχο, ζητώντας απ' τον καθρέπτη να μη με δω...

Εγώ μόνο, αναγνώσκω την πυξίδα των έσω.
οδηγός, ο μαγνητικός μου ορίζοντας.
Αρωγός, το ανέφικτο.
Αντίροπα μαγνητικά πεδία, αυτό που με συνγκρατεί σε ότι ήμουν.
Εγώ...[/B][/I]


*Αφορμη το ποιημα "Ενοχες" της Στελλας
το κλεισιμο ειναι του Kin
(δυο σχολια ,το ενα κατω απο το αλλο...)

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-12-2009