Μικρό, τόσο μικρό, μηδαμινό

Δημιουργός: Γιώργος_Κ, Γιώργος Σ. Κόκκινος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τί μπορώ να γράψω, σ' ένα κομμάτι χαρτί?
Ν'αποτυπώσω συναισθήματα, δεν γίνεται...
Μετρώ τις λέξεις, που αναβλύζουν τη ζωή,
για να χωρέσω σε δυο αράδες, τα προβλήματα...

Τί να ξοδέψω απ'το μελάνι μου, τον πόνο?
Αφού η ζωή, σε μια κλωστή μονάχα δένεται...
Κι είναι βαρειά, κάθε μου σκέψη για τον κόσμο,
μα όσο υπάρχει άδειος χρόνος, θα εντείνεται...

Είναι μια στάλα, δευτερόλεπτα που φεύγουν,
όλα όσα ζήσαμε, τη μνήμη μας παιδεύουν...
Κι είναι φρικτό, ένα απο αυτά να μην το πιάνεις,
τόσο μικρό, μηδαμινό, το τέλος του να χάνεις...

Στρέφω το βλέμμα μου, και πιάνομαι απο λέξεις,
την ιστορία του καιρού μας, πώς ν'αντέξεις?
Κλείνω τα μάτια, κι αγκαλιάζω τα φτερά μου,
γίνομαι άγγελος, στα όρια του θανάτου...

Κι αναρωτιέμαι, αν τελικά υπήρξα δικαστής,
κι αν αποφάσεις έβγαλα, ως δίκαιος κριτής...
Αν θα μπορούσα, μια στιγμή να πάω πίσω,
μήπως θα άλλαζα, αυτά που έχασα να ζήσω?

Τί άραγε είναι στις χιλιετίες, ένα σημάδι?
Ένα στίγμα μικρό, τόσο μικρό, μηδαμινό...
Κι όμως αυτό θαρρώ, αλλάζει την ψυχή σου,
και το συναίσθημα, διαφαίνεται στιλπνό...

Να μεγαλώσω θέλω, να ξεχάσω την αλήθεια,
να απαντώ λέγοντας ψέμματα, και παραμύθια...
Κι αν με δικάσει, κάποιος άλλος απο συνήθεια,
δεν φταίω εγώ, που δεν αγάπησα στ'αλήθεια...

Τί μπορώ να γράψω, σ' ένα κομμάτι χαρτί?
Να καταθέσω την καρδιά, μάλλον δεν γίνεται...
Μετρώ τις ώρες, που στερούμαι απ'τη ζωή,
για να χωρέσω σ' όλου του κόσμου, τα αισθήματα...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-05-2005