Νικήσαμε;

Δημιουργός: poetryf

....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Νικήσαμε το χρόνο με ενέσιμα υλικά,
νικήσαμε το χρόνο
κι αυτήν ακόμα τη ζωή θελήσαμε να τη στήσουμε
στο σκρίνιο της χαμένης μας αιωνιότητας
σα μια μικρή, πορσελάνινη κούκλα.
Βιαστήκαμε να κάνουμε έφηβο το παιδί
και το παιδί άντρα ή γυναίκα
Να πάρουμε καινούριο αμάξι στα πόδια μας
τέσσερις ρόδες,
ζώα του σύγχρονου, οιδιπόδειου μας κόσμου.
Νικήσαμε! Πανηγυρίζεις, βροντοφωνάζω
τα τζάμια τρίζουν, η ηχομόνωση απειλείται.
Σταματώ μια στιγμή.
Ανοίγω με τα πλαστικά μου χέρια το δερμάτινο παράθυρο
«Ακούει κανείς τη σιωπή μου;»
Κοιτάς με τα γυάλινα μάτια σου, ανέκφραστος και ξένος.
«Νικήθηκα, ναι, νικήθηκα. Σκότωσα και τον τελευταίο άγγελο
μα ο παράδεισος ακόμα επιμένει πως υπάρχει!»

Ηττημένη ζωντανή, ξαναγάπησα
το κρυμμένο παιδί με τα άμαθα χέρια
που την κούκλα θα αγγίξει όπως πρώτα
μην ξέροντας τον κίνδυνο να τη σπάσει.

Κι όλα μοιάζουν πιο εύθραυστα.
Αν κομμάτια η ζωή μου δεν γίνει
πως θα μάθω ακέραιη να τη θέλω;

Το τελευταίο σύννεφο κάνει ένα άλμα στο κενό κι εξαφανίζεται.
Σε νίκησα εγωπαθή ανθρωπάκο. Εγώ, η μικρή οπτασία του ουρανού.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-05-2010