Μετάνοια

Δημιουργός: irinikos, stavros stavrianidis

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στάθηκε στην άκρη του γκρεμού πατώντας σταθερά στα πόδια του.
Στην πραγματικότητα, στέκονταν στον ενδιάμεσο χώρο, μεταξύ της πτώσης και της ανύψωσης του…
Προσπάθησε να ανασυγκροτήσει τις σκέψεις του…να καταλάβει…τι είναι ύπαρξη, τι είναι ανυπαρξία, τι είναι ενδιάμεσος χώρος, τι είναι ζωή, θάνατος, τόλμη, απόφαση, ευθύνη, αποστολή…….τι είναι γέννηση και αναγέννηση, τι είναι θυσία….
Το φως διαδέχεται το σκοτάδι, η μέρα τη νύχτα, η χαρά τη λύπη, η ελπίδα την απογοήτευση, η πίστη την απιστία….
Ένα φωτεινό χαμόγελο διαγράφηκε στα χείλη του, έλαμψε…σκοτείνιασε και ξαναέλαμψε.
Για πρώτη φορά ένοιωσε να αιωρείται, δεν πατούσε πλέον στα πόδια του, δεν υπάρχει σταθερό σημείο σκέφθηκε
Τι υπάρχει όμως…τι ήταν αυτό που ένοιωθε…
Αποδέσμευση…σκέφθηκε, ελευθερία, ένοιωθε ελεύθερος, ενσωματωμένος μες το σύμπαν, σε αρμονία, σε ευδαιμονία, στο κενό….
Κάτι όμως έλλειπε….κάτι πρέπει να υπάρχει, κυρίαρχο, μοναδικό, απόλυτο…
Ένα δάκρυ κύλησε απ τα μάτια του, τα σπλάχνα του γέμισαν πόνο, άλλο πόνο, διαφορετικό, πρωτόγνωρο…
Δεν υπάρχει ελευθερία σκέφθηκε, δεν υπάρχει κενό….
Ανασυγκρότησε τη σκέψη του, ένα καινούργιο αίσθημα κατέλαβε τα σπλάχνα του…ζεστό, καθαρό σαν πηγαίο νερό, πλημμυρισμένο από φως, μόνο φως, χωρίς ίχνος σκιάς.
Τι κάνω εδώ σκέφθηκε….ποιος είμαι, τι είμαι…γιατί….
Κοίταξε ξανά μέσα του, κοίταξε γύρω του, κοίταξε στο κενό και τότε
είδε, μετανόησε…
Κάτι γέμισε τα πάντα.
Ήταν σαν ΦΩΣ, ήταν σαν ΝΕΡΟ, ήταν σαν ΨΩΜΙ, ήταν ΑΠΟΛΥΤΟ, ήταν η ΑΓΑΠΗ, ήταν….ο ΘΕΟΣ.

Σταύρος Σταυριανίδης

Δάσκαλος Καράτε

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-06-2010