apodhmhtiko

Δημιουργός: ----------

σώνει πια με τη μαυρίλα! κ α λ η μ έ ρ α !

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Με τους γλάρους ένα γύρο μια σανίδα αντί για βάρκα
τους λιγόψυχους οικτίρω που δε νιώθουν από μπάρκα.
Παίρνει η μέρα να μισεύει το νερό χλωμό χρυσάφι
μια σκιά που καρτερεύει στο βυθό ελλείψεις γράφει.

Λένε το δρόμο ν' αγαπάς όχι το τέρμα
της ύπαρξής σου τ' ακυβέρνητο βαγόνι
να εμπιστεύεσαι την τύχη σου στο κέρμα
να μη ρωτάς για όσα τ' αύριο κληρώνει.

Στην ακτή βοά το πλήθος που μαντεύει τον πνιγμό μου
συναγμένοι ως συνήθως να χαρούν με το χαμό μου.
Μα ζητώντας του θανάτου τη συγκίνηση να ζήσουν
με τις τύψεις του Πιλάτου κάποια μέρα θα ξυπνήσουν.

Απ' τους αγνώστους καλοσύνη μη γυρεύεις
απ' τους δικούς την ευτυχία που σου τάζουν
κι όταν με ψέματα μιλάς να τα πιστεύεις
αλλιώς οι άνθρωποι για ψεύτες θα φαντάζουν.

Άλλος το λαιμό τεντώνει άλλος βάζει τη φωνή του
κι ο χειρότερος απλώνει προς τα μένα το σκοινί του.
Χύνομαι για να το φτάσω δε βαστώ να περιμένω
κι όταν κάνω να το πιάσω το θωρώ μισοκομμένο.

Αν οι πολλοί το φυσικό σου κοροιδεύουν
μην παραδίνεσαι στ' αλύγιστο γινάτι
κι αν τύχει πάλι σαν παιδί να σε παινεύουν
απ' της ψυχής την περηφάνια κάνε κράτει.

Μα είτε πρόκειται γι αστείο είτε τό φαγαν τα ψάρια
στο νερό κανένα αντίο δεν αφήνει πίσω χνάρια
το συντρόφι μου τ' αγέρι λέει σ' όσους με κακίζουν
πως υπάρχουν άλλα μέρη που οι χάρτες δε γνωρίζουν.

Για όσα έχουμε κοινά και μας χωρίζουν
μνησικακούμε μεταξύ μας πάντα ξένοι.
Κι όλοι ξεχνάνε πως στη γη που τριγυρίζουν
είναι η βαρύτητα το ένα που μας δένει.
[align=left][/align][align=left][/align][align=left][/align][align=left]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-08-2010