Αφιέρωμα στα Διάφανα Κρίνα 2

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Αφιέρωμα στα Διάφανα Κρίνα 2</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Αφιέρωμα στα Διάφανα Κρίνα 2</b><p>Δημιουργός: ΤΕΛΛΟΣ<p><i> Παίρνω τη σκυτάλη από το καταπληκτικό κολάζ τίτλων του Μολυβένιου Στρατιώτη</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>[font=Palatino Linotype][color=black][B]Ο βαθύς λυρισμός, η ατέρμονη ποιητική διάθεση σε στίχο, μουσική και φωνή, ο υπέροχος συνδυασμός: πόνος-συντριβή-λύτρωση, είναι αυτός που μας αγγίζει τόσα χρόνια από τα Διάφανα Κρίνα. Τι κι αν έγινε η απώλεια συνήθειά μας;<br />
<br />
Μερικοί σκόρπιοι στίχοι:<br />
<br />
...Λυπάμαι που δεν έγινα μια θάλασσα για σένα<br />
πολλούς θανάτους έζησα μα σαν κι αυτό κανένα...<br />
...Πες μου τι ψάχνουμε σ’ αυτή τη συμφορά όλα λιγόστεψαν κανείς δεν έχει μείνει<br />
Κι η αγάπη μας ένα μικρό δελφίνι που ξεμακραίνει λαβωμένο στ’ ανοιχτά<br />
στυφή αρμύρα πάει να πιεί και πίκρα των κυμάτων <br />
και κουβαλάει στη ράχη του στιγμές μικρών θανάτων...<br />
...Αφού στο φως λουζόμουν κάποτε μαζί της τώρα που της ζωής το σούρουπο πλησιάζει <br />
σε μια σπηλιά που να θυμίζει το κορμί της θ' αποσυρθώ και θ' αγαπήσω το σκοτάδι...<br />
...Και θα 'ρθουν σαν απόκοσμα φαντάσματα που αλαφιασμένα θα ζητάνε την τροφή τους<br />
κι εγώ καθώς θα τρέμω στα χαλάσματα θα τα ταΐζω την αλλόκοτη αμοιβή τους...<br />
...Στεκόμαστε γυμνοί απ' όνειρα κάτω απ' τα μαύρα σύννεφα <br />
απόγονοι του τίποτα πελάτες της σιωπής <br />
έχουμε τσέπες αδειανές και στην καρδιά δυο μνήματα <br />
μια άδεια μποτίλια δίπλα στο κρεβάτι είναι ο μόνος μας συγγενής. <br />
Κορόνα γράμματα ποντάρουμε το θάνατό μας <br />
την ίδια κλίση παίρνουμε φλερτάροντας γκρεμούς <br />
κι όταν δε θα 'χουμε πια τίποτα δικό μας ο έρωτας θα μας τσακίσει <br />
και θα μας κάνει αληθινούς. <br />
Θα μ' αγαπάς, θα μ' αγαπάς μα δε θα φτάνει <br />
άγονη βροχή θα πέφτει πάνω μου το χάδι σου <br />
και εγώ σαν γέρικο σκυλί μες το λιμάνι θα πεθαίνω στο πλάι σου...<br />
...Δεν κόβεται στα δύο η ζωή, είναι ήλιος και βροχή μαζί...<br />
...ένα σφαγείο να προσφέρω την αλήθεια μου<br />
και μια στεριά για να ξεβράσω τα όνειρα μου...<br />
...πάνω σε ό,τι με κάνει κι υποφέρω γελώντας πέφτω σαν σκισμένος χαρταετός...<br />
...Κι αν τόσα χρόνια περπατήσαμε μαζί τον τελευταίο δρόμο θα τον κάνω μόνος<br />
θα 'χω στην χούφτα μου μια μπούκλα σου χρυσή <br />
και μια ραγισματιά στα χείλη μου απ' τον πόνο...<br />
...Σαλεύεις πίσω από πεύκα σιωπηλά προφίλ θανάτου σ' ένα όνειρο από χιόνι<br />
εκεί που βρίσκεσαι κανένας δε μιλά μόνο φαντάσματα που κλαίνε μεσ' τη σκόνη...<br />
...Σε λίγο η πίκρα θα σκίσει τα χείλη θα γίνουμε εχθροί οι καλύτεροι φίλοι<br />
κι εμείς σκυθρωπά θα απαγγέλλουμε στίχους μιας άθλιας γενιάς, ενός άοσμου πλήθους...<br />
...Ήταν τα χρόνια μας πληγές σε κουρασμένες φτέρνες <br />
φωνές που αντήχησαν νεκρές μέσα σε άδειες στέρνες <br />
δίχως να τους αποκριθεί η ηχώ έστω μιας απάτης <br />
κάτι σαράβαλες καρδιές στο τσίρκο της αγάπης... <br />
...Κυριακή των Βαΐων ανοιξιάτικο βράδυ<br />
σου στέλνω για τη γιορτή σου καρτ ποστάλ απ' τον Άδη...<br />
...Θυμάμαι μια νύχτα που 'χες πει :"έχεις σταυρώσει κόσμο εσύ , θα μείνεις ξένος"<br />
και σε κοιτούσα σαν παιδί που κάποιος του πε το γιατί φυσάει αγέρας στη ζωή του αγριεμένος...<br />
...Το ήξερε πως θα συμβεί μια μέρα εκείνη η ρωγμή που κουβαλούσε<br />
πληγή που έβραζε, σιωπή που αιμορραγούσε, θα τον θρυμμάτιζε για πάντα πέρα ως πέρα...<br />
...Και εγώ που πάντα ήθελα μέσα σου να ζήσω, σφαδάζω κάτω από έναν ξένο αστερισμό<br />
 ήρθα εδώ για να υποφέρω, ν' αγαπήσω και να χαθώ...<br />
...Άραγε θα θυμάται κάποιος τ' όνομά μας, της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια<br />
Τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας, άραγε υπήρξαμε ποτέ στα όνειρα μας;...[/B][/color][/font]<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-10-2010</td><td valign=top></td></table><br />