Πρόσωπα

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δεν έχω άλλο πρόσωπο να βάλω απόψε
φόρεσα το τελευταίο μου μπροστά στον καθρέφτη.
Μια ειρωνική νουθεσία της ύπαρξης είναι,
ένα αποτύπωμα αιχμηρό πάνω στο χώμα μου.
Κάποιες φορές –ώρα καλή -
ντύνομαι και εγώ νεράιδα ή ξωτικό, μπορεί κι αερικό
για να πετώ πάνω απ’ τον πόνο.
Πιάνω απ’ το χέρι κάτι λησμονημένα όνειρα,
τα κρατάω απ’ τον λαιμό σφιχτά
σαν καβαλιέρους
και χορεύω τον ίδιο πάντα ρυθμό σε παράλυση.
Ξέρεις την αίσθηση ενός ξένου ρούχου
που το φοράει κατάσαρκα η ανάγκη σου;
Κάπως έτσι.
Μου δανείζει αυτό την ωραία φθορά του,
μιαν εικόνα ντίβας ή ενός γκουρού
ίσως και μιας Παναγιάς με τρύπιο φουστάνι
και οι εικόνες εναλλάσσονται.
Άνθρωποι μόνοι σε αγκαλιές
και μωρά που κλαίνε γιατί τα θέλω τους είναι εγωιστές έξω από εκείνα.
-Κι η Παναγιά γονατισμένη σε μιαν δέηση.-
Φορές περνάω απ’ τα διόδια με την ζεστή επιθυμία να ρίξω το κέρμα μου στο παγκάρι,
μήπως κι ο καλός θεός κάνει εκκλησιά το δρόμο μου
με χρυσά μανουάλια και κεριά τρέμοντα, να καίνε τις ευχές μου.
Κι έτσι σταυροκοπιέμαι με έναν παραλογισμό φορεμένο ανάποδα.
Δεν είναι ίδιοι οι άνθρωποι.
Γελάνε στα γραφεία τελετών κουλουριασμένοι μες στο χρήμα
και οι νεκροί , στη ζεστασιά ενός σαβάνου αύριο κλαίνε.
Δεν έχω άλλο πρόσωπο να βάλω απόψε.
Φόρεσα οικτρά το τελευταίο μου
σαν είδα ότι μου λείπεις…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-11-2010