Με μάθανε

Δημιουργός: Ηλιοστάλαχτη, Ζωή Μαριάννα Κασαμπαλή

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

μ αρέσει η θλίψη
γιατί έχω μάθει να πονώ,
με την χαρά μου
την αμαρτία να συγχωρώ,
κι όταν κακία τον κόσμο μου διέπει,
μ αρέσει να χάνομαι
και να ξεχνώ τα "πρέπει",
που μόνο κούραση βαφτίζουν στο μυαλό μου,
διώχνουν το όμορφο,
το φτερωτό θεό μου,
που με τα βέλη του το φάρμακο αλείφει,
κάνει την καρδία μου
να χτυπάει μες στα στήθη,
όπως δεν χτύπησε ποτέ της,
για κανένα,
γιατί μονάχα άκουγε
λόγια ξεθοριασμένα,
που όλο πικρία δηλητήριο πετούσαν,
την σκέψη μου βασάνιζαν
με κάναν κι απορούσα,
γιατί είχα μάθει πως το φάρμακο της ζωής,
είναι αγάπη που χαρίζεις και δεν ζητείς,
μα στην συνέχεια αλλάξαν οι απόψεις,
γιατί το νόμισμα εν τέλη έχει δυο όψεις...
χωρίς συναίσθημα λοιπόν,
ξερά και κρύα,
με έμαθαν να υπάρχω
και να σκέφτομαι γελοία..
δίχως να βλέπω την γλυκιά μου την ουσία,
να ζω με μάθανε στην ανυπαρξία..



Για μένα...

παραμυθάκι που κυλάει στο μυαλό
κάνει το πάθος να ταράζεται κι αυτό,
τη γοητεία βάζει στην άκρη,
συνεχίζει μια όμορφη ύπαρξη
που θέλει να αντικρίσει
κι όταν η πένα
ξεμείνει απο μελάνι,
το υπέροχο του άστρου της
θα τείνει να πεθάνει
γιατί ταλέντο που στις φλέβες κυλά
αστείρευτος χείμαρρος το μυαλό της θα ξυπνά
και μέσα στην τόση μελαγχολία
όμορφη θα έρχεται για εκείνη ασχολία
για την αγάπη και τον έρωτα να μιλά,
τον πόνο πίσω να ξεχνά
και στο φως να πορεύεται
δίχως να ντρέπεται
για τα ευγενικά συναισθήματα
και να εύχεται,
πως ακόμη κι αν το μελάνι της σωθεί,
με πένα της τα αστέρια τον νου να καθοδηγεί..
σε μια πορεία σωστή,
δίχως λάθη,
δίχως ατέλειες και άρρωστα πάθη,
λευκό χαμόγελο στο πρόσωπο να λάμπει,
τα παραμύθια της είναι το φάρμακο
που την καρδιά της γιάνει...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-01-2011