Μεσουρανώ

Δημιουργός: ivikos

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μεσουρανώ, κι ένας Μαϊστρος σε χτυπά
στης γης την πέτρα, σαν το αγέρι της αβύσσου,
κάνοντας μώλωπες στο Άγιο το κορμί σου
και σαν το βέλος, τους ορίζοντες τρυπά…

Βρίσκεις περάσματα σε άλικο ουρανό
έχοντας λάβαρο της νύχτας τη διχόνοια
εσύ, χαμένη απ’ τη ζωή μου κάτι χρόνια
κι εγώ να λέω, πως απλά:…. μεσουρανώ…….

Στης γης το κάνιστρο απλώνονται οι καιροί
στυγνοί, κι απόκληροι ταγοί των διλλημάτων,
κύλησαν νύχτες, σαν σταγόνες των αιμάτων
και τα όνειρά μας τα φωτίζει ένα κερί.

Μας συγκλονίζει ενός Ανάπαιστου το φως
σαν μιας νυχτιάς, τις θαλασσί πυγολαμπίδες,
άλλη φιλούσα, μα μου λες, πως δεν με είδες,
να μη χαθεί του έρωτά μας ο ανθός.

Μα όταν βαραίνει των ρηγμάτων σου η σχισμή,
τότε που πρέπει, να ριχτείς μες στους αγώνες,
δεν στέλνεις λες για τους πολέμους, Μυρμιδόνες,
και σε τελειώνουν της αγάπης οι σπασμοί…

Βολές του χτες, αναπτερώνουν το φευγιό,
αιώνες ψάχνοντας τα νιάτα να δαμάσουν,
μα παροτρύνω τις γενιές να μη δειλιάσουν
κι ας μου ‘χαν πει, πως οι νυχτιές δεν έχουν γιο….

Μεσουρανώ, και πανικόβλητοι ποθούν,
να με ατιμάσουνε, δετό, σε καρμανιόλες…
τώρα τους ξέρω….οι πληγές τους είναι όλες:
που είμαι πιο πάνω από ουρανούς!!! γι’ αυτό…πενθούν!!!!!!!!

3.02.2011

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-02-2011