Στιχοσυνεργασία Νο3 Δημιουργός: ivikos (στιχος ή Μαβιά Ηχώ-ivikos) Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info (Χιστινάκι
ελπίζω να άγγιξα λίγο τις υπέροχές σου δημιουργίες!!!!!!!!!!!!
Σ’ ευχαριστώ…)
--------------------------------- --------------------------------------------------------
Θ ρ ύ λ ο ι (στίχος ή Μαβιά ηχώ)
Περαστικός, διαβάτης και προσκυνητής
το όνειρο
-- με την ασκητική του λύπη
την εγκαταλειμμένη του χαρά
με επινοημένη νομοθεσία πίστης
ακατάλυτης αφοσίωσης
αδιάφορο στους συναγερμούς του κινδύνου
άκριτο στον αγοραίο καπνό --
είπε τον άνεμο " αρχηγό "
κι αυτός ανταποκρίθηκε
τον αποκάλεσε " ψυχή "
κι εκείνος αποκρίθηκε
τον ονόμασε " αγάπη "
κι εκείνος δείλιασε...
Ivikos
Δημαγωγός, μα φτενή και ευάλωτη
η φήμη σου
Με ένα δριμύ κατηγορώ
για το χτες που ανέτειλε
…για μια λάγνη σιωπή..
για δομές που κατέρρεαν
Στριφνή στην αρχή
μα η πειθώ της:
λιμάνι…κι απάγκιο μας….
Νήστεψε το φιλί
και προδόθηκε…..
Πάλεψε το φευγιό
σ’ ερημότοπους….
Είπε: «Φτάνει ως εδώ»…
κι αγαπήθηκε!!!!!!!!!!!!!
--------------------- -----------------------------------------------
Σ κ ή τ η (στίχος ή Μαβιά ηχώ)
Νυχτερινή αιωνιότητα
στη ράχη άρρωστων ημερών...
ανάμεσα σε σένα και μένα
ο σφυγμός της σιγής
σαν τον κρότο του χρόνου
στο αναιμικό φως της λάμπας του δρόμου...
αυτές οι ώρες είναι δικές μου
τις πληγώνω και με πληγώνουν
ζυγιάζουμε τα δηλητηριώδη λόγια
και τα τοιχοκολλάμε
- συλλογισμένα νεκρικά πορτραίτα
τρεμάμενες σκιές
απ' το καπνισμένο καντήλι...
Νυχτερινοί σύντροφοι
οι φτωχοί μου Άγιοι
απ' τα σκεβρωμένα τοπία τους
στάζουν σιωπή και θλίψη
στις τραυματισμένες σελίδες
με τα ψηφία που συνθέτουν τ' όνομά σου
σα ματωμένα δαχτυλικά αποτυπώματα...
Κι έπειτα, το χάραμα
πλαγιάζουμε κατάκοπα
στα φορεία μιας ανείπωτης συγνώμης
πίνοντας τα τιμωρημένα δάκρυα
σαν πικρό αναισθητικό....
ivikos
Παρελθούσες στιγμές
των δραμάτων που έζησες
Με υποτείνουσα
τις σχισμές των δακρύων σου
πιο μυθικά, κι απ’ τη γη των ερώτων μας,
αγνότερα
κι απ’ το γέλιο, που έδυσε σύθαμπα!!!!
Δεν αφαιρώ τις γραφές στα τετράδια,
είναι το χνώτο
των στιγμών μας που χάθηκαν…
Δεν αναιρώ των γιατί, το λαμπάδιασμα,
είναι η φωτιά
που κυλά στο κανίστρι μας
Δεν συναινώ
για τον φόνο, που χάραξες!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Φοβίζεις….και λεν:
Τα φιλιά σας, μαντρώστε τα…..
Περιχαρείς
που οι κοιλάδες φεγγίζανε
στης νυχτιάς το σκοτάδι το αιμάτινο,
στης βροχής το μουρμούρισμα το άχαρο,
λέγαν με λέξεις….σπονδές:
«Του χιονιά μας το …αλάβαστρο!!!!!!!!!!!!!»
Τις κάνες, να στρέψουν απάνω τους…..
κι ο λυγμος: το σκοινί της αγχόνης τους……
Μα πριν πεις:… «και τη γη , και τα όπλα τους…»
θα μας βρουν, στων καημών τ’ αετώματα!!!!!!!
------------------------------ -----------------------------------------
Τ ο Μ π λ ε (στίχος ή Μαβιά ηχώ)
Υποθάλπει
το μπλε
τις πρώτες διαυγείς χαρακιές
και τις αμήχανες
που ποτέ δεν θ' αρνηθεί
την ασάλευτη λύπη
που δεν έχει πού να κοιμηθεί
τη νηστική ερημιά
που τρέφει σύμπαντα σιωπής...
και οι μαύρες χαρακιές - που πληθαίνουν -
συντηρούν
με αποτσίγαρα
τον πόνο που διδάσκει
με δέος
την αργοπορία που δε σκουριάζει
πρόθυμα - το ίδιο - γι' αγάπη ή για θάνατο
και που δε σκέφτονται καν
να σε αντικαταστήσουν...
Ivikos
Διαιρεί το …ΜΗΔΕΝ…
Με το ανοιχτό των περιδέραιων στραφτάλισμα
Με προδομένων οιμωγές, κάθε σύθαμπο,
Αχ! και την αφή των μύθων, που μας σημάδεψαν….
Αφαιρεί το…Λοιπόν…
Με κελεμπίες Φελάχων που χάθηκαν
Με το αργυρόσταμνο, στις οάσεις του μέλλοντος
Και με στάλες βροχής, στο βυθό, πριν τη κόλαση…
Και προσθέτει….ουλές….
Λιγοστή
σαν λιγνό Απαρέμφατο…
Κραταιά
σαν τη γη, που κατάπιε τον Πρόξενο
Συνετή
σαν τις ροζ αποχρώσεις της γύμνιας της….
Θα την βρεις
σε ηδονής…περιθώρια….
---------------------------- -----------------------------------------
Α ν ω ν υ μ ί ε ς (στίχος ή Μαβιά ηχώ)
Ανωνυμίες χτυπάνε
στα κράσπεδα των λεωφόρων
Οι αρτηρίες χτυπούν
στο ρυθμό του σοφού μας μηδέν
Ήχοι, ψελλίσματα
πένθιμων μαντατοφόρων
Κάτω απ' το άχθος - ναυάγια -
του " μη ", του " ποτέ " και του " δεν "...
Αυτοεξόριστοι -
των εξορίστων τη λύπη φορούμε -
τα ευτελή, να δαμάσουμ' εντός μας,
θεριά που πεινούν
Μες στου ζητιάνου το σάπιο χαμόγελο,
ανύποπτα, ζούμε
και στα συντρίμμια
φιλίας κι ερώτων αχνών που θρηνούν...
Θρυμματισμένες ζωές,
μεταφέρουμε, φθόγγους και πτώσεις,
απ' το κελί μας το γκρίζο
σε οθόνες βουβές και στιλπνές
Μ' ελαστική ηθική και φτηνή
στων καιρών τις εκπτώσεις
Μεθυστικά εθισμένοι -
προθέσεις, προπάντων, αγνές...
Κι από τα έγκατα
μιάς νοσταλγίας για πόνο και φόνο,
ελευθερώνουμε
τα ταπεινά, των ωδών μας, στοιχειά
Κι έτσι υπάρχουμε -
ίσκιοι στου φθόνου το φίλεργο χρόνο,
σ' ανωνυμίας δειλής,
διασυρμού και ντροπής την τροχιά...
Ivikos
Στο ανάκτορο θρονιάστηκαν
ανώνυμοι και φαύλοι,
ένας λαός ακροβατεί
στα «δήθεν» και στα «νυν»
φάλτσα μιλά, και πένθιμα,
της νύχτας το σουραύλι
κι απαγορεύαν οι ιερείς
στις προσευχές το …Αμήν….
Της νύχτας μας τα δρώμενα
τα γράψαν σε κασέτα
και το φιρμάνι έστειλε
ο νέος αρχηγός:
«Ότι λανσάρω , λάτρευε,
με τρέλα αγάπησέ τα,
άμα δεν θες μες στους γιαλούς,
να είσαι ναυαγός»
Μες στους βωμούς, ιέρειες,
των ανωνύμων κόρες
στολίζανε για σφάγια,
τους πρώην εραστές….
πλέναν τα θυσιαστήρια,
ναρθούν θυσίας ώρες,
οι δήμιοι να μη κουραστούν,
κι οι φοβεροί ληστές….
Στο ανάκτορο θρονιάστηκαν
κι οι γιοι των ανωνύμων,
θάψαν τους αντιπάλους τους,
στης νύχτας το βυθό..
Ψάξε με, αν θέλεις να με βρεις,
σε όαση ερήμων
εκεί θα ‘ναι το άντρο μου,
πριν τους επιτεθώ!!!!!!!!!!!!!
-------------------------------- -----------------------------------
A n i m a (στίχος ή Μαβιά ηχώ)
Κάθε βράδυ
κλείνεσαι σε μιά μικρή κουκκίδα
με την αμφισημία της σιωπής
και την αμφιβολία της σκιάς
κι αρχίζεις υπομονετικά το μέτρημα
-- τριάντα τόσα αποσιωπητικά --
μέχρι ν' αποκοιμηθείς λυπημένος
πλά'ι' μου
στην άδεια θέση σου...
Ivikos
Δραπετεύεις
στων συνόρων τη γη που αμάρτησες
στα οχυρά των χερσαίων τμημάτων σου
φειδωλή
από φως….κι αμαρτήματα….
κραταιή
στα στεγνά ενυδρεία σου
με εμμονές
στα πλωτά των αιώνων σου….
Στο ‘χα πει
τις στιγμές τις ανύποπτες, πλάϊ σου:
Θα διαβώ….τα πεδία σου!!!!!!!!!!!!!!!!
------------------------------------ ------------------------------------------
Α θ έ α τ α (στίχος ή Μαβιά ηχώ)
Κάτω από γρίφους διέκρινε τη μέλλουσα ποινή
με μουσική υπόκρουση τις απλωτές σιωπές του,
με της φυγής το αντίκρυσμα που κομπορρημονεί,
μ' ανυπεράσπιστες πνοές στις άγνωστες γενεές του
Επέστρεφε σα θάνατος - την έπαιρνε μαζί
Ζωής φιλί κατέθετε στου εντός του τους πεσόντες
Του " δίχως " το αναπάντητο να ζεί και να μη ζεί
σε ρήσεις και πολύπλοκους συλλογισμούς ερώντες
Νύχτες και νύχτες λάξευαν του ερέβους το κενό
Σταύρωνε τις αόριστες σκιές και σταυρωνόταν
Σαν σ' όνειρο απείθαρχο, άχρονο και ισχνό -
πέφτοντας στη νοθεία του, μήπως ανυψωνόταν
Με πείσμονα επίγνωση ποθούσε τη σφαγή
Την τρέλα και τη θύελλα έπινε και μεθούσε
Στο άδειο του χειμώνα του, κάπνιζε τη σιγή -
μ' ανθεκτικό μικρόβιο που ισοδυναμούσε
Η δέσμια αυτοτέλεια σα δράμα λυρικό
Άοπλη υπεράσπιζε τ' αόρατά του τείχη
Ο χρόνος με το χρόνο του σ' εμφύλιο πανικό -
φθαρτοί μαζί και άφθαρτοι στη σκόρπια του την τύχη
........................... ......................................
Ήττες που μοιάζουν θρίαμβοι στο άφωνο παρόν
Καθρέφτες παραποίησης μορφών κερματισμένων
για μνήμες που ισορρόπησαν στις νάρκες των καιρών
και γι' άσπονδα χτυπήματα εχθρών αγαπημένων
Ivikos
Πίσω από νέφη, μάτισε της νύχτας το δρολάπι
λέγοντας στ’ ασφοδέλια της: «Αν φτάσουν οι ουλαμοί,
όποιος γευτεί τον έρωτα, και μπερδευτεί με αγάπη
θ’ ακροβατεί σε σύνορα, που χάραξαν καημοί»
Ανδροπρεπείς οι μήνες της, ακόνισαν τα ξίφη
στήνοντας το καρτέρι τους στης νύχτας τις γωνιές,
θα περιμέναν χάραμα της κλεφτουριάς τα στίφη
που κάλπαζαν ξεδιάντροπα, να μπουν στις γειτονιές
Μα της βροχής τα σήμαντρα, με απελπισιά σιγήσαν
τα ουράνια τόξα πούλησαν το άλικο…και το μπλε
τι με ρωτάς ποιος έφταιξε που τάχα δεν νικήσαν
που ήταν λειψό το σ’ αγαπώ…το Αντίο του , κομπλέ….
Μονάχα οι βασκανίες της αντίκρυ ξανοιχτήκαν
τα μάγια τιθασεύοντας…το μάτι το κακό…
και στην Αχερουσία της, πέντε γαμπροί λουστήκαν,
στα ματωμένα της νερά, απ’ το άγριο φονικό!!!!
Πίσω από νέφη, κίβδηλες, πέσαν της μπόρας στάλες
κι αν η νυχτιά δεν νότιζε, ξεραίνονταν η γη,
πώς να σε φτάσει που ‘σπασαν του φεγγαριού οι σκάλες
ποιο «σ’ αγαπώ», σου έλειψε, που άλλος σε οδηγεί!!!!!!!!!!
-------------------------------------- -------------------------------------------------------
Π ε ρ ί λ υ π ο (στίχος ή Μαβιά ηχώ)
Χρόνια, βροχές, κυριαρχίες
Πάνω, κεριά οι αμφισβητήσεις
Είμαστε, τάχα, ομοίωσή Του
ή θλιβερές απομιμήσεις
Δένεται η ύλη και κρεμιέται
σε ασταθείς πολυελαίους
Κάτω, η τέφρα σταυροφόρων
στα εμβατήρια του κλέους
Ένοχο πρόσχημα αβουλίας
Έννομες, πλά'ι', παραβάσεις
Εικονικά τραυματισμένοι
σε λυρικές επαναστάσεις
Έξω, στης ύβρης τις συνθήκες
ιδανικά εξατμισμένα
Φλύαρα τάματα θωπείας
κι εν τη παλάμη, πεθαμένα
Κατατρεγμένο συναξάρι -
μέσα στης σήψης τον κανόνα -
ένα παιδί παρατημένο,
ένα παιδί μισού αιώνα...
Ivikos
Ποιος τέτοια ρήση να ρισκάρει
αφού το λέει και το τσιτάτο:
άμα του νου βίδα λασκάρει
θα έρθουνε τα πάνω κάτω
και στο θλιμμένο αυτό τοπίο
βουντού θαρθούνε με γιρλάντες
με του φονιά το προσωπείο
να λεν: «Ο έρωτας στις γιάντες…»
οι λίγοι θα παρανοήσουν
θα λένε τη ζωή…ρετάλι…
τα όνειρά τους θ’ αγνοήσουν
και θα στοιχηματίσουν πάλι…
αφού το γράφει το ρητό τους:
ενάντια όχι, απ’ τις μοίρες,
τι ψάχνουνε τη κιβωτό τους
αφού τελειώσαν οι πλημμύρες
Ένα θα πω… χίλια ελέη
και νάβρω με το φονικό του….
αφού και το κιτάπι λέει:
«Καθένας , και το ριζικό του…»
------------------------------- -------------------------------------------
40 (στίχος ή Μαβιά ηχώ)
Δε χρειάζεται να φυλάγεσαι πια
μη λαθέψουν και σ' αναζητήσουν απίθανες ιδεοληψίες
Μη φοβάσαι τις λέξεις
που τώρα νομίζεις ότι διαβάζεις
Δεν είναι παρά το αφηρημένο και ακίνδυνο φάσμα
γλώσσας και χεριών
που ακρωτηριάστηκαν από σαράντα αμίλητους αιώνες...
Ivikos
Ν’ ατενίζεις τους μέλλοντες χρόνους σου
με εμπλοκές
αν οι μήνες τους…σβήνουνε….
Με θαμπό
των χορών, το αντιφέγγισμα
μα ακραιφνής
στης αγάπης τα σύνορα.
Μα! Κι εσύ,
πολυθρύλητα «Δεν» …θα συσσώρευες
για να φτιάξεις τους θρύλους του έρωτα;
Κι αν τ’ Αντίο στραφτάλιζαν;
--------------------------------- -------------------------------------
Σ χ η μ α τ ι κ ά (στίχος ή Μαβιά ηχώ)
Βράδιασε...
Πέρασε κι αυτή η μέρα
με την απάθεια του σαλεμένου
στην ακατανόητη βιασύνη του πλήθους...
Κάθε λίγο
με την υποψία της οφειλής
κάτι αμήχανοι διαβάτες
περνούν το κατώφλι της εκκλησιάς
για να σβήσουν σιωπηλές ενοχές...
Εδώ, στο άφωτο σπίτι
ένας τιμωρημένος ίσκιος
προσμένει το επόμενο αύριο
με την αόριστη αγωνία μιας αναβολής
και την ήρεμη σιγουριά του άκαιρου...
Ivikos
Λίμναζαν
του χιονιά τ’ ανεκπλήρωτα,
οι λιγνοί σου ερημότοποι,
κι οι βολές
που δεν βρίσκαν τους στόχους τους…..
Με περίσσευμα θάρρους
οι ουραγοί των χαμένων ελπίδων σου
βιάζονται, να διαβούνε τις πύλες σου
να δηλώσουν παρόν
στων λαφύρων, το μοίρασμα……
Πιο κει,
οι φωταγωγημένοι ουρανοί
με των άστρων τα μπλε κηροπήγια
λανσάρουνε φως, για αιώνες του …μέλλοντος….
Θα δεχτείς, τ’ ανοχύρωτα πρότυπα; !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-------------------------------- --------------------------------------------------
I n V a c u o (στίχος ή Μαβιά ηχώ)
Ο αποχωρισμός
υπολογίζει τα χιλιόμετρα της σιωπής
με ακίνητους βηματισμούς
παζαρεύοντας λίγο γεωμετρικό χρόνο
με τη συντριβή
γιατί, πώς μπορεί ν' ανοίξει κουβέντα
με μερικές σιωπηλές φωτογραφίες ;
Ivikos
Η έπαρση
των λυγμών για το ασήμαντο
σε συνεχή περιδίνηση….
οδεύοντας στην αιώρα του χτες
με αμυχές, για το Αντίο σου……….
Η ρέμβη
στα οχυρώματα της άπειρης γνώση σου!!!!!!!!!!
Λιμάρουν τη γη, σαν τις κάμες του φόνου σου;
------------------------------- --------------------------------------------
Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-02-2011 | |