Περιμένω

Δημιουργός: zpeponi, Νικος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δεν λέω κάτι, επειδή δεν ξέρω τι να πω.
Έντονη συναισθηματική φόρτιση.
Ξέρω πως συμφωνήσαμε για φίλοι,
αλλά η ρημάδα η πραγματικότητα
μου τρίβει τις συμφωνίες στα μούτρα.
Δεν γίνεται αλλιώς.

Αν θες να κάνεις κάτι της προκοπής,
πρέπει να πίνεις τα δηλητήριά σου
σαν να ήταν δροσοσταλίδες το κατακαλόκαιρο,
να πηγαίνεις στις κολάσεις και να τις νικάς,
μετά να επιστρέφεις και ν’ ασχολείσαι,
με ό,τι ασχολείσαι.

Αλλιώς θα καταλήξεις σαν την βλαμμένη την Σολάνας,
αυτή που πυροβόλησε τον Άντι Γουόρχολ,
επειδή, λέει, της έκλεψε τα ποιήματα.
Θα ήθελα να σε δω απο κόντα με «κόκκινα μάγουλα».
Μα τι ρυθμοί είναι αυτοί...
Όλα είναι κόλαση τελικά.

Δεν θέλω την ψήφο σου.
Δεν μιλάω εγώ.
Είναι η ζωή που μιλάει,
που βαριανασαίνει σε σκοτεινό υπόγειο,
αλυσοδεμένη.
Κλάψε. Κλάψε για λίγο.

Αλλά μετά βγες. Βγες στον ήλιο.
Πήγαινε σ’ εκείνη την φίλη.
Αγκάλιασέ την.
Πιείτε καφέ.
Μιλήστε. Χαρείτε.
Αγαπήστε.

Στέκομαι μαζί σου, έξω στη βροχή.
Χωρίς ομπρέλα.
Τόσον καιρό.
Τώρα τι κάνουμε;
Εντάξει, βραχήκαμε ως το μεδούλι.
Τώρα;

Αιώνια κόλαση;
Τι αγάπη θα ήταν αυτή,
αν δεν μπορούσε να αγκαλιάσει,
μια μαλακία.
Πόσο φτωχή, ταλαίπωρη, ανόητη,
κακόμοιρη αγάπη.

Ένας βαθιά πληγωμένος.
Ένας με κομμένα πόδια! Πως να σταθεί;
Ρωτάς πως τα περνάω.
Ήσυχα. Έκανα ψώνια, πήρα καφέ,
παράγγειλα πίτσα, διαβάζω τα νέα,
περιμένω να πεθάνω.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-11-2011