Υπόγεια προσωπικά παράπονα Δημιουργός: vero_, Βερόνικα Συγχωρέστε με για την απουσία μου. Θα επανέλθω δριμύτερη! Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Ξεκίνησαν να παρελαύνουν κάτι νέα συναισθήματα μέσα στη ψυχή μου. Το περιβάλλον στυγνό και με προβληματίζει. Στην τελική, οι αναδρομές που κάνω με διαφωτίζουν ή με καταπτοούν; Δυσκολεύομαι να πάρω νέα ρίσκα, αδυνατώ να προσαρμόσω το μυαλό μου με πινέλα ελπίδας. Όπως περπατώ οι δρόμοι με καθοδηγούν αυτόματα, δίχως να σκέφτομαι που πάω. Το ξέρω καλά πως όποιο δρόμο και αν επιλέξω πια, θα απογοητευτώ.
Το μουσικό κουτί ανοιχτό και ο κλασσικός του ήχος ξεπροβοδίζει τις τόσες σκέψεις μου. Οι υπόγειες ιστορίες μου καλούνται να βγουν στην επιφάνεια μέσα από το ομαλό κύλισμα των δακρύων. Σαν να ήταν χθες που με κοίταζα στο κάτοπτρο και με θαύμαζα. Τώρα χλωμή στο ανυπεράσπιστο εγώ μου. Ψάχνω στο χάος του δωματίου μου μήπως και βρω το πρώην αναπτερωμένο θάρρος μου, το άλλοτε νόημα της ζωής μου. Μα τίποτα... Ληστεμένη η ψυχή μου και αβοήθητη. Δεν μπορώ να μεριμνήσω, δεν μπορώ να προσπαθήσω πια, αφού οι προσπάθειές μου φέρουν μηδαμινά αποτελέσματα. Νιώθω πνιγμένη σε ένα κουτί που θα ονομάσω ασάλευτη ρουτίνα, γιομάτο ίσκιο στον φθαρμένο εγωισμό μου.
Ένας αδιάκριτος άνθρωπος θα μπορούσε να μου είχε κάνει την ερώτηση για το τι με έχει φέρει ως εδώ. Θα τον κοιτούσα στα μάτια, δεν θα αντιλαμβανόμουν φυσικά εάν νοιαζόταν πραγματικά ή όχι, θα ένιωθα έντονη την επιθυμία να του εκφράσω όσα δεν κατάφερα να πω ποτέ και ίσως να άρχιζα να κλαίω. Συνηθισμένη και πρόσφατη συνήθεια που βυθίζεται στα ρηχά της ευαισθησίας μου. Τα δάκρυα θα έφερναν λυγμούς, οι λυγμοί αδυναμία συζήτησης, η αδύνατη συζήτηση οίκτο προς εμένα, ο οίκτος ένα προβληματισμό, ο προβληματισμός ένα διάλογο και ο διάλογος ένα έντονο πόνο που πλέει ασυνείδητα στην επιφάνεια. Και τότε, πολύ πιθανόν θα εξιστορούσα σε συνοπτικό πλαίσιο όσα με προβληματίζουν, όσα με υποβαθμίζουν πνευματικά, όσα κάνουν τα χείλη μου να αλλάζουν κλίση και όσα κάνουν τα δάκρυά μου να σταλάζουν.
Το μέγιστο και χείριστο παράπονο είναι αυτό που συντελείται από τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι αποτυχίες από παντού πάρθια βέλη που με σκίζουν σαν να ήμουνα χαρτί. Πόσο ευάλωτο μπορεί τελικά να είναι ένα όν; Δεν υπάρχουν όρια στα όρια των παθόντων. Όταν τα αισθήματα φθάσουν σε στάδιο αιχμής, ο αδήριτος άνθρωπος κάνει το ανάλογο αίσθημα βίτσιο. Οδηγούμενη πλέον σε μία φάβα δυσκαμψία αναζητώ αυτό το ερέθισμα που θα με οδηγήσει να αντικρίσω τη φωταψία της αποτελμάτωσής μου. Αναμένω λοιπόν την αρωγή της τύχης.
http://veronica94.blogspot.com/2011/12/blog-post.html Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-12-2011 | |