σιωπές

Δημιουργός: μπρουχίτα

μετά από πολύ καιρό, πέρασα, για να αφιερώσω κάτι σε κάποιον που δεν μιλάει πολύ, αλλά η σιωπή του μου τρυπάει τ' αυτιά. καλή πρωτοχρονιά σε όλους και λυπάμαι για την περαστική μου φύση, που δε στεριώνει πουθενά και χάνεται, χάνεται, χάνεται, χάνεται....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ξοδεύτηκα σε πολλές πολυλογίες,
μέχρι να μάθω να ακούω τη σιωπή και να μην τη φοβάμαι.
το ξέρω πως κρύβει παγίδες, βεβαίως.
και μπορεί να παρουσιάσει ήχους απόκοσμους.
ήχους που -ίσως- και να μην υπάρχουν.
εμπιστεύομαι αυτούς τους "ανύπαρκτους" ήχους.
φοβάμαι το ασταμάτητο κουβεντολόι, που αποπροσανατολίζει.

ήταν τότε που μου μίλησε για πρώτη φορά..
ένιωσα τ' αυτιά μου σαν αυτιά λύκαινας,
που τα γυρίζει συνεχώς αριστερά και δεξιά για να αιχμαλωτίσει τον οποιοδήποτε ήχο.
ταράχτηκα.
τον άκουγα με προσοχή, μην και χάσω τη φωνή του.
τον άκουγα με αγωνία, μην και χάσω τη σιωπή του.
την ανεξερεύνητη σιωπή του.

γιατί
οι πιο ανεκτίμητοι θησαυροί δεν μιλάνε πολύ.
δεν το ξέρεις;
το χρυσάφι τους δεν έχει τον ήχο των κερμάτων.
ακούγεται σαν ένα φύλλο που πέφτει στα νερά τής λίμνης.
σαν το πλατς ενός χαλικιού, που το μαγνητίζει ο βυθός της.
σαν ένα τυχαίο χάδι στ' αυτιά μου ο ήχος τής καρδιάς του.

γιατί
οι ανεξερεύνητες σιωπές
προσφέρονται απλόχερα
μόνο σε όποιον ακούει τις τελευταίες του ανάσες..
μόνο σε όποιον τον αγκαλιάζει ο πολυπόθητος βυθός....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-12-2011