Βράχε πανδαμάτωρα ( Σαντορίνη )

Δημιουργός: Kostas Houston, Κωνσταντίνος Φ. Βελιάδης

Σήμερα εν μέσω αφόρητης νοσταλγίας το "πείραξα" και το δημοσιεύω

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μέσα απ΄ τα σωθικά του Αιγαίου αναδύεσε...
Πως να μην είσαι γεμάτη γαλάζια ομορφιά
και περισσή πελαγίτικη χάρη!
Από το ξύπνημα της αφηνιασμένης λάβας γεννήθηκες
και τη δάμασες σιωπηλά μέσα στις φλέβες σου.
Αιχμαλώτησες τη λάμψη της αστραπής
μέσα στα καστανά σου μάτια.
Ο αχός και οι βροντές σού χάρισαν μιλιά.
Ύστερα ο θάνατος απλώθηξε παντού
με μια εκωφαντική, στεντόρεια σιωπή
Όμως εσύ Ορθώθηκες και φώναξες:
“Ε Ι Μ Α Ι ! Ε Δ Ω !”

Ατέρμων κύκλος ήσουν, σχήμα κλειστό.
Με ακρίβεια ξανασχηματίστηκες, έγινες μια αγκαλιά.
Που χωράει μύθους, ημίθεους, θεούς κι ανθρώπους.
Ζήτησες να σου δωθεί απεραντοσύνη, αιωνιότητα
Και για αντάλλαγμα υπάρχεις!
Τα πλακόστρωτα, τα αειθαλή σπίτια σου αγναντεύουν
με περηφάνεια στο αχανές, με αέναες ματιές
μέτοχοι σ΄ενα ορμητικό ταξίδι, ένδοξο, ποντοπόρο.
Βράχε πανδαμάτωρα! Το χρόνο υπέταξες.
Πάνω σου έχει λαξευτεί της ιστορίας η δόξα.
Της αγάπης το αιώνιο, του έρωτα το παράφορο.
Στη γυμνή σου πέτρα της ελπίδας η βεβαίωση.
Πάνω στα βότσαλα σου του σύμπαντος η αλήθεια.

Η ποίηση τελειοποιήθηκε εκεί που σκάει το κύμα.
Το άπειρο συναντιέται εκεί που λυκνίζεται
το θυμάρι και η ρίγανη, καταμεσίς του γκρεμού
φιλώντας τα χείλη του σε μια ευωδιαστή συμφωνία.
Τα μεθυσμένα σου κλήματα καρποφορούν με αναίδεια
αψηφώντας της ελαφρόπετρας το επίμονο ράπισμα
που το σιγοντάρει ένα βενετσιάνικο μαϊστράλι.
Το είδωλό σου ολοφώτεινο καθρεφτίζεται
μέσα στην κατασκότεινη άβυσσο.
Στα σκουρογάλανα νερά χορεύουν χρυσές αντανακλάσεις
που σε γεμίζουν με μία εκτυφλωτική αισιοδοξία
καθώς εσύ αμέριμνη κοιτάζεις κατάματα τον ήλιο.

Όποιος ξαπλώνει στις ταράτσες σου έχει ζέψει τον ουρανό.
Στέκομαι στην κορυφογραμμή σου, νοιώθω μηδαμινός.
Συνάμα ως άλλος Ίκαρος αισθάνομαι έτοιμος να πετάξω
με τα ατσαλένια φτερά που μου χάρισες.
Προσκυνητής σε αρχαίο ναό, γονατιστός σ΄ ευχαριστώ.
Σε ικετεύω να φωλιάσεις βαθιά στη ψυχή μου. Προσεύχομαι:
Άγιο το φώς, 'Αγια η Γη, Άγιος ο αέρας σου
Ελέησον ημάς!

Ο ήλιος υποχωρεί, χαμηλώνει, αργοσβήνει
με ένα άτακτο ροβόλημα στην σίγουρη πορεία του
μάλλον επειδή είναι θαμπωμένος απ’ τη δική σου λάμψη.
Η καρβουνιασμένη καλδέρα σου, σιωπηλή εδώ και καιρό,
ξαποσταίνει από την ανάδρομη διοχέτευση πύρινης ενέργειας.
Και εσύ παραμένεις τόσο αγέρωχα ψηλά!
Εδώ και ώρα έχεις κατατροπώσει τον ήλιο.
Όταν χαθεί εσύ θα παραμείνεις εκεί με φώς περιτριγυρισμένη.
Η σελήνη, τ άστρα θα είναι ακόμα πιο φωτεινά
απ' το απόσκοσμο, το εσώκοσμο, το υπερκοσμικό το φως σου.
Αυτό το φως μου χάρισες κι έγεινα αοιδός σου.


Αθήνα 11/1/1999 2:00π.μ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-07-2012