Κανείς εδώ;

Δημιουργός: kantadoros, Ο Ντέλης που δε μιλά ποτέ

σε είδα πίσω απ' την πόρτα... όπως τότε στο σκονισμένο τζάμι...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μετά τη γιορτή

Κρύβω το φως, τον Ήλιο κρύβω
στου χρόνου φθάνοντας το στίβο
ορμηνεμένος απ' τον ήχο
καρφώνω το σουγιά στον τοίχο.

Πετώ στο δρόμο σαν κουρέλι
απ' τη φαρέτρα μου τα βέλη
κι απ' τη θαλάμη μου τα δράμια
προτού να βρω τη μαύρη λάμια.

Να φύγει πίσω θέλ' η άχνη
μα το κλειδί μου πόρτα ψάχνει
βουνά στα μάτια μου και κάμποι
κι ένα κερί μπροστά μου λάμπει.

Ύαινα τη χαρά μυρίζει
κι από το λάκκο της γυρίζει
σφίγγω στα χείλη το λεπίδι
ζέχνει και σέρνεται το φίδι.

Στέκει το φάντασμα σαν πρώτα
θα 'ναι η ομίχλη και τα φώτα
πια δε μ' αγγίζει αυτό το ύφος
βγαίνει απ' τα μάτια μου ένα ξίφος.

Τρίζουν στα πόδια μου τα χόρτα
κανείς δεν κλαίει πίσω απ' την πόρτα
ό,τι έχεις και δεν έχεις κάνει
σε ξέχασα κι έχεις πεθάνει.

Ζ.Κ.

και βέβαια θα είχα, μόνο που...
κάτι θα 'γινε και δεν τη γνώρισα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-01-2013