Οινόη

Δημιουργός: kantadoros, Ο Ντέλης που δε μιλά ποτέ

http://imageshack.us/a/img89/8531/nif6.gif

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

έλα ρε χαζέ, το σινεμά είναι δικό μας... θα φτιάξει κι η γιαγιά μου πιροσκί...

Ζωή

Τον Καλομηνά του 1908, στον ουρανό της Οινόης
έπεσε ένα άστρο.
Το ίδιο άστρο το είδαν εχθές
να πέφτει πάνω από την Κατερίνη.
Το είδα κι εγώ κι έκανα μιαν ευχή...

Ποδοβολούσα στα σκαλιά
στο φως απ’ το σκοτάδι
κι άνοιγε πόρτα κι αγκαλιά
ζεστή φωνή και χάδι.

Λες και φοβόταν τα στοιχειά
που κρύφτηκαν ρωτούσα
ξέχυνε μάγια μια ποδιά
και ξάφνου εγώ μιλούσα.

Λέξεις που μοιάζαν μουσική
ζεστό ψωμί στο χέρι
και με ταξίδευ' η Ζωή
σ' άλλους καιρούς και μέρη.

Να 'ρθει τα βράδια μια σκιά
πρόσμενα στο μπαλκόνι
να σπείρει χρώμα και λαλιά
σε μια λευκή οθόνη.

Ανάκατα στη μουσική
του τηγανιού ο ήχος
την ευωδιά του πιροσκί
ψηλά σκορπούσ' ο τοίχος.

Κι είχ' ένα χρώμα ο ουρανός
π' όμοιο του δεν εγίνη
μα τώρα μπλάβος ο καιρός
ξεσπά στην Κατερίνη.

* * *

Φθάνουν εργάτες μυρμηγκιά
στο κτήμα ενός πατέρα
ρίχνουν την πρώτη σαουλιά
καθώς χαράζ' η μέρα.

Μες στο νταμάρι πελεκούν
ακρόλιθα οι πετράδες
ξυλάδες τώρα πιργιονούν
και σβήνουν οι ασβεστάδες.

Πέρα το κεραμιδαριό
τις νύχτες πάλι φέγγει
χώμα φουρνίζει και πηλό
για της Ζωής τη στέγη.

Κι εγώ λιβάνι και κερί
πιασμένος απ' τις μνήμες
γλιστρώ σα φύλλο και κλαρί
στου ποταμού τις δίνες.

Άραγε φτάνει μια ματιά
να στείλει το φιλί μου
στον τόπο που ίσως μια βραδιά
θα 'χω μι' αυλή δική μου.

Ψηλά κοιτάζοντας πολύ
τ’ αστέρια μοιάζουν ίδια
όμως σε μια μικρούλα γη
σωπάσαν τα παιχνίδια.

Έφαγε κι ο Ζάχος το μήλο του...

Θυμάμαι στο τραπέζι σαν σέρβιρε το φαγητό
μια όμορφη χαρά με πλημμύριζε.
Δεν είχε εκεί το πιάτο μου τα περισσεύματα
απ' το χτεσινό τους πιάτο.
Για όλους το ίδιο... μα ίσως για μένα κάτι ιδιαίτερο...
Στο σπίτι εκείνο δεν ήθελα ποτέ να είμαι ένας τους.
Τους άφηνα απλά να νομίζουν πως είναι ότι κι εγώ.

ο Ζαχαρίας λοιπόν, γεννήθηκε στο Ελέ Κερίς...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-08-2013