Η αλήθεια

Δημιουργός: kostas71, Μπαρμπαγιάννης Κωνσταντίνος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σαπίσαμε σε ράφια και κουτιά
Σαν δείχτες που γυρνάνε σε ρολόγια
Ενέσεις και χαπάκια για χαρά
Τα χρόνια μας βαριά σαν κομπολόγια
Στραγγίσαμε το αίμα της καρδιάς
Μιλώντας για χαμένα μεγαλεία
Εξώφυλλα γυμνά μιας συμφοράς
Ακούραστα του χάους εργαλεία...

Οι στόχοι μας γραμμένοι σε χαρτιά
Κρυμμένες της ζωής μας υποψίες
Μοιράσαμε τυφλά την μοναξιά
Αγγίζοντας δειλά τις αμαρτίες
Ανίκανοι του βάρους οπαδοί
Στεγνοί στα πιο βαθιά μας και χαμένοι
Μικροί ήμασταν πάντα ζωντανοί
Μεγάλοι κυβερνάμε πεθαμένοι...

Η αλήθεια μας αγέννητο παιδί
Μεμβράνη από πίσσα στα πλεμόνια
Η πόλη μας αδέσποτο σκυλί
Σκουριά στάζουν οι νύχτες τα μπαλκόνια
Κι οι έρωτες, δωμάτια φτηνά
Φιλιά χωρίς ανάσα, χέρια κρύα
Σεντόνια που μυρίζουν ερημιά
Συρτάρια σφραγισμένα σαν ψυγεία...

Ψηλά ένας γαλάζιος ουρανός
Χιλιάδες του Θεού νεκροί πλανήτες
Κι ο άνθρωπος σαν ζώο, λογικός
Μετράει της ψυχής του τους μαγνήτες
Σαν μια γενιά αστέρευτης ροής
Μια ομορφιά που την φορέσαμε σαν ρούχο
Σαν μια βροχή αρχαίας παρακμής
Μια διαθήκη που δεν έχει δικαιούχο...

Λατρέψαμε φεγγάρια και βουνά
Σφαγιάσαμε μοσχάρια για θυσίες
Θυμιάματα, λαμπάδες κι ορφανά
Χρυσάφι και ασήμι για αλητείες
Κουρεύουμε κατόπιν το γκαζόν
Κι ανάβουμε τα φώτα στο σαλόνι
Γιορτάζοντας το ανόητο παρόν
Αυτό που κάθε μέρα μας σκοτώνει...

Προσπάθησα κι εγώ κάτι να βρω
Κάτι που να 'χει απ' το θαύμα σημασία
Μια όπως λένε διαδρομή για να σταθώ
Να είμαι αυτός που πάντα είμαι στην ουσία
Κι όχι πως βρήκα της ζωής μου την αρχή
Ούτε που έμαθα στ' αλήθεια τι συμβαίνει
Απλά κατάλαβα πως είναι η ζωή
Όσο την θες τόσο γερνάει και πεθαίνει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-09-2013