Η καταστροφη

Δημιουργός: loviness

Για μια παλια αγαπη μου.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ειμαι ηλιθια. Εχω την καταστροφη μεσα μου.
Η καταιγιδα ξεσπαει με ενα μου βλεμμα.
Ο κεραυνος με μια καταρα μου. Οτι πιανω γινεται παρελθον...γινεται σταχτη. Κι απο τις σταχτες της υπαρξης μου, αναδιυθηκε ενα κοριτσι.
Ενα κοματιασμενο κοριτσι. Με ραγισμενη καρδια.
Γαμωτο! Τωρα ομως θρυψαλα την εκανα. Το ηξερα.
Δεν ειμαι γω για σχεση. Ειναι μεγαλη ευθυνη. Θα με αγχωσει, θα με δεσμευσει
κι απο το πολυ το παθος μου θα διαλυθει.
Αυτο εγινε με τους ανδρες της ζωης μου. Αυτο εγινε με σενα
Υπαρχει αραγε εξαιρεση; Δυσκολο να τη συναντησω...
Σαν κυρτο κερι στεκομαι στη μεση του δωματιου.
Οπως το κερι φωτιζει το σκοταδι εγω σκοτεινιαζω το φως.
Νομιζα οτι σου αρεσε. Να σε τυλιγω στα σκοταδια και να σε γεμιζω ερωτα.
Νομιζα οτι το μυστηριο της υπαρξης μου σε ενθουσιαζε και
οτι μπορουσες να αποκαλυψεις την αγαπη και την ευαισθησια μεσα μου.
Μιλησα μια βραδια με το φεγγαρι. Ντρεπομαι που το λεω.
Παντα κοροιδευα τους ρομαντισμους. Αλλα μου το πε το χρυσο μου.
Οτι με αγαπας. Κανει το φεγγαρι λαθος;
Αλλα η μοιρα φαινεται ειχε αλλα σχεδια.
Προσπαθησα πολυ να της εναντιωθω μα εκεινη συνεχως με
τιμωρουσε για το θρασος μου.
Ισως να ειναι καλυτερα ετσι.
Τα πονεμενα φεγγαρια δεν ηταν ποτε για μενα.
Ο ερωτας και τα φτερα του παντα με φοβιζαν.
Η αγαπη επνιγε το καθε τι γυρω μου.
Το παθος ερεθιζε παλιοτερες πληγες.
Πισω στη μοναξια μου λοιπον.
ΤΟυτε γατα ουτε ζημια. Και μην ανυσηχεις.
Σαν σφουγγαρι.απποροφαω τους πονους μου. Γινονται ενα με την ψυχη μου.
Ποτε δεν ειχα προβλημα με αυτο.
Και τα θρυψαλα....ενωνονται ξερεις. Τουλαχιστον μπορω να προσπποιηθω...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-09-2013