Η ερημιά που ξέρω δεν είναι του θανάτου

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η ερημιά που ξέρω δεν είναι του θανάτου
αέρας πια αλύγιστος μέσα ,μέσα στη ψυχή
χαράματα του έρωτα ,με ζώνουν τα δεσμά του
φυσάει σήμερα, αύριο και μεθαύριο
χωρίς απ'τον καιρό να ξεφτιστεί

Αιχμές του πόθου ακάλεστες με αγκαλιάζουν
περάσματα του ονείρου θροΐζουν την ελπίδα
άλαλοι οι κεραυνοί που φέρνουν καταιγίδα
στο δρόμο μου είναι μία κι έρχεται σαν ήλιος
φώς άσπιλο οι ουρανοί που στην αγάπη με φωνάζουν

Φτωχά και τρίφτωχα τα μάτια μα σίγουρο το βλέμα
κι ολομόναχη σε βλέπω πέρα απο κάθε φαντασία
για ν'ανταμώσω το δικό σου γαλαξία
μες στη ζωή μου ξέμεινα σα μεστωμένο στάχυ
με κόκκινα σημάδια στη σάρκα μου απο αίμα

Τα όρια μου σωριασμένα αιφνίδια στο χθές
ώρα τα μελλούμενα τώρα ν'αφουγκραστώ
ο πλούτος μου ,της αγάπης σου το μυστικό
μ'αυτό περιπλανιέμαι κι ακόμα ταξιδεύω
απάντεχα τα χέρια ,υψώνονται στις ξαστεριές

Θ'ανοίξω στον καημό μια θύρα βαμμένη με φυγή
φωνάζω πιά και λέω νά η δροσιά βαθιά μες στ'όνομά σου
τρυφερά σα ροδοπέταταλα στα χείλη τα φιλιά σου
πόση χαρά,πόση χαρά με φωτοστέφανο στο στήθος
με τη χαρά που κατακαίει θα δέσω την πληγή

Τη μοίρα της σιωπής στα βάραθρα τη ρίχνω
πνίγω την άρνηση που ψιθυρίζει στην αφή
του έρωτα το νιώθω ανεβαίνει η κραυγή
αν είναι κάτι που πεθαίνει είναι η μοναξιά μου
κι η φριχτή μου μοίρα που άφοβα τη δείχνω.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-10-2013