Τα μεσημέρια

Δημιουργός: hellen!, Ελένη Ανγ

Αναμνήσεις πολλές. Τι όμορφη που φαίνεται η ζωή τα μεσημέρια!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Τα μεσημέρια που η πλάση ηρεμεί,

Και ο ήλιος ελαφρά μας χαϊδεύει,

Ενθυμούμαι σαν ήμουν παιδί,

Να καρτερώ το χρυσό το αγέρι,

Με φωνές και σκιρτήματα χτύπων.



Την πεταλούδα που λαχταρούσα ν’ αγγίξω,

Και το κρεβάτι να γείρω κρυφό,

Το ήλιο δεν ξεχνούσα να μιλήσω,

Ύστερα ν’ αποκοιμηθώ,

Κάτω από φτερά πεταλουδένια.



Την αίσθηση ελευθερίας,

Με πορτοκαλιά απόχρωση γλυκιά,

Το χάδι της ηρεμίας,

Που με φιλούσε ηδονικά,

Σαν ο ήλιος γινότανε Μητέρα.



Ο τζίτζικας που τραγουδούσε,

Για ξανθά καλοκαίρια,

Η αμυγδαλιά που μοσχοβολούσε,

Από τα κάτω λημέρια,

Για ερωτευμένες ψυχές.



Τα βλέφαρα που σφάλιζαν,

Ειρηνικά και όμορφα,

Οι χτύποι που κροτάλιζαν,

Μενεξεδένια όνειρα,

Στο ρόδο να τυλίξει.



Εκείνα τα μεσημέρια,

Ξανθά, νεανικά, γαλήνια,

Γλυκά καλοκαίρια,

Με ολόφωτα κρίνα,

Να κοσμούνε τον κόσμο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-10-2013