Το ράγισμα

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

Καλό ξεμέρωμα....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στο ράγισμα που νόμιζες χαμόγελο,
εκεί να πέσεις...
Να απαιτήσεις από την χαρά το μερτικό σου,
γιατί δεν έχω άλλη καβάντζα απ' την ελπίδα
πως κάποια μέρα θα με ψάξεις, θα σε βρω.
Υπόδικη έχω γίνει της ανάμνησης,
κι ας μην θυμάμαι...
Και κάνει κρύο μες στα μάτια που δεν βλέπουν,
πρόσωπο κρύβω και ψυχή σε μορφασμούς,
σε δόντια άγρια που αλέθουν την ανάγκη μου
να με αναστήσω...
Στην άστατη ανάσα μου ταξίδεψε,
σπάσε τα φρένα...
Τη διελκυνστίνδα του αυτονόητου ξεπέρασε,
γιατί το ξέρεις, η αγάπη δεν αστειεύεται
και του άγνωστού σου ιδεατού το λυκαυγές
δεν αγαπάει τα αστεία.
Στο ράγισμα που έκαμες χαμόγελο,
εκεί να μείνεις....
Μικρό παιδί και αλέρωτη ματιά,
απλήρωτος λογαριασμός στην δυστυχία,
μια αναιδής ανάκτηση του ονείρου μου,
εσύ... εαυτέ μου.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-12-2013