Ο λύκος

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

Και οι λύκοι εντός μας ερωτεύονται...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ο γερο- λύκος ξύπνησε θλιμμένος ένα βράδυ,
δίχως πυγμή και όρεξη να πάει για κυνήγι,
μόνο της νύχτας το νερό λαχτάρησε να πιει.

Μα η σελήνη φωτεινή απλώνεται σαν χάδι,
του σκοταδιού τα χρώματα σε μια βεντάλια ανοίγει
φωτίζοντας αμείλικτα του λύκου την πληγή.

Γιατί μια νύχτα οσμίστηκε κι αγάπησε μια κόρη
που είχε μάτια λύκαινας και την καρδιά κομμάτια,
στα χέρια της δαγκωματιές, βαρίδια στην ψυχή...

Που έχει στο προσκέφαλο το ματωμένο δόρυ
του μαγκωμένου πόνου της, τα υπνωτικά της χάπια,
και έναν φόβο άγριο για των λύκων την κραυγή...

Μονάχη πάντα τριγυρνά, σαν ξωτικό του δάσους
στην πόλη μέσα εξόριστο, και ψάχνει για έναν δρόμο
μες των ανθρώπων την βοή, που ζέχνει από σιωπή.

Χίλιες φορές εγλύτωσε χίλιων ειδών θανάτους
μα ούτε που φαντάζεται κάποιου θεριού τον πόνο,
που το φεγγάρι το μισεί, σαν δεν φωτίζει αυτήν....

...του λύκου, που θα έδινε την γέρικη προβιά του,
να την φορέσει πάνω της, έστω μια νύχτα μόνο,
να την γεμίσει μ' όνειρα, λίγο να ζεσταθεί...

...κι εκείνος ν' αποκοιμηθεί μονάχος στην φωλιά του,
απ' των ανθρώπων μακριά τον κολασμένο νόμο,
ως να 'ρθει εκείνη πλάι του, λύκαινα να ντυθεί.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-01-2014