Η αράχνη καιροφυλακτεί

Δημιουργός: ptoumassis, Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Γράφτηκε στις 15.2.2014

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η αράχνη καιροφυλακτεί
στη θάλασσα και στην ακτή,
αχ, καιροφυλακτεί η αράχνη
να πιάσει αυτόν που κάτι ψάχνει,
να πιάσει αυτόν που κάτι βρίσκει,
κρέμονται των ποδιών της οι ίσκιοι,
κρέμονται, τρέχουν, σταματούν,
σαν τις φιγούρες των καρτούν,
πέφτει στον ώμο του, στην πλάτη,
«βρε, βρε, καλώς τον, τον πελάτη»,
απ’ τα ρουθούνια βγάζει αχνόν,
ίδιον φρικτό των αραχνών,
απ’ τα ρουθούνια βγάζει πάχνη,
τέρας αμφίνοον είν’ η αράχνη
κι αλίμονό του ποιος σταθεί
στην αντηλιά να ζεσταθεί,
να ζεσταθεί και ν’ ανασάνει,
με τις δαγκάνες της τον πιάνει,
μες στο κουκούλι τον δαγκά,
ν’ ακούς το σκίρσιμο στριγκά,
τού εκβάλλει ομού τα δόντια πόχει
τα δυο τα μάτια τ’, απ’ την κόχη,
ως και τη γλώσσα του ρουφά
να μην ουρλιάζει στη Σκουφά,
να μη χτυπιέται στη Σταδίου,
για επιταγές «εμού του ιδίου»
κι ότι, «τον πνίγουνε τα χρέη»
και βλακωδώς να καταρρέει,
να καταρρέει και να υλακτεί,
η αράχνη καιροφυλακτεί,
για να προσφέρει νέο λόγο,
τού λέ’, «μην κλαις, εγώ σε τρώγω»,
τού λέ’, «το παίζεις κι Ευρωπαίος;»
και τον ταρακουνά απ’ το πέος,
μέχρι που να μη βγάζει «κιχ»,
με την απάθεια των Σιχ
και πριν τον χώσουνε στο μνήμα
να τραγουδά το ίδιο ποίημα…

Π.Θ.Τουμάσης

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-02-2014