Τουνίμ

Δημιουργός: ΚΟΥΡΕΛΗΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ, ΚΟΥΡΕΛήΣ ΕΥΣΤΡάΤΙΟΣ

Είναι φορές που βρίσκεις την μοίρα σου, να σε περιμένει ... εκεί που κρύβεσαι για να την αποφύγεις ...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ήταν βουή παραμυθένιου κοχυλιού,
μια χλαλοή, καταραμένο μαλεβράσι,
παράξενοι ζητιάνοι και πραματευτές
κι ένα χαμίνι που τη μάνα του είχε χάσει .

Δίπλα στην όαση τρεις γητευτές φιδιών,
σκόνη σηκώνεται, θύμωσε το χαμσίνι,
καυτή ματιά πίσω από χρυσό τσαντόρ
χωρίς φωνή το μήνυμα της να μου δίνει.

Άβουλα στην αλέα σαν πλησίασα
το άρωμά σου ένοιωσα να με τυλίγει,
λεπταίσθητες δονήσεις με συγκλόνισαν ...
ο ήλιος πύρινος, μα εγώ ένοιωθα ρίγη.

Άνοιξες τότε το σεντούκι για να δω …
«παλιό κειμήλιο» …μου `πες για να μ`αδράξεις,
ευλαβικά το πήρες και μου το `δειξες,
μέσα μου διάβασες χωρίς να με κοιτάξεις.

Ήταν μια πέτρα, μαύρη, τόσο δα μικρή …
«τουνίμ τη λένε!» … είπα θα την πάρω,
σφιχτά την κράτησα και σ` άγγιξα δειλά,
χωρίς να θέλω άρχισα να σε φλερτάρω.

Στην ασημόλουστη βραδιά του Μαρακές,
πρωτοαντίκρυσα γυμνό το πρόσωπό σου,
και το ξημέρωμα με βρήκε να φιλώ
κάποιο σημείο του κορμιού σου ... το τρωτό σου.

Ένας αρχαίος ουρανός από χαλκό
ζηλεύει της ψυχής την πανδαισία,
θα σε θυμάμαι πάντοτε όσο θα ζω ...
ως το επέκεινα και την αθανασία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-02-2014