Μια μέρα ακόμη

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

Χμ.................

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μια μέρα ακόμη
και οι τσέπες διχως συντροφιά!
Και θέλει τέχνη
για να αποφεύγεις τα καρφιά
που από στόμα μου ορμούν και την κουζίνα πλημμυρίζουν.

Πάλι γκρινιάζεις
γιατί τελείωσε ο καφές...
το σύννεφό μας,
θαρρώ μαυρίζει, θες δεν θες
και ψάχνω εγώ μιαν αφορμή να σου θυμώσω που μου μοιάζεις!

Κανείς δεν τό 'πε
και δεν το τόλμησε κανείς,
ούτε οι φίλοι
και οι προσφιλείς μας συγγενείς,
της γοητείας το πατρόν πέφτει στενό όταν οι γκρίνιες οργιάζουν!

Έξω ο κόσμος
χαμένος τρέχει, βιαστικός,
σ' ένα γραφείο
ή σ' ένα σπίτι μοναχός...
Στους νεροχύτες της ρουτίνας στοίβες άπλυτα τη μέρα τους μαυρίζουν.

Κι όσα αποφεύγεις,
ή δεν θυμάσαι να μου πεις
όταν γυρίζεις,
βαριά στις πλάτες της σιωπής,
σε κάθε βλέμμα σου ανάβουν σαν οργή και δίχως έλεος καγχάζουν.
.......
Αν και πασχίζω
είμαι κακή νοικοκυρά,
μα συγυρίζω
μήπως και φύγει η συμφορά
του πεπρωμένου, των ονείρων που τα παίρνει η κατηφόρα!
......
Μα αυτά τα μάτια
που λάμπουν και με πυρπολούν
χίλια κομμάτια
κάνουν τη νύχτα και γελούν
και βλέπω εσένα και εμένα μες το φως τους που θεριεύει...

Πώς με μαγεύει
η απέραντή τους αγκαλιά,
-είναι ένας κόσμος
καινούριος και άλλος τα παιδιά...
Είναι εκείνα η ελπίδα και το φως,
είναι εμείς, είναι οι κριτές που κάθε μέλλον διαφεντεύουν...-

Γέλα, ψυχή μου,
εδώ ξανά σε συναντώ
και πώς σου πάει
ένα πουκάμισο μπορντό
που μες την τσέπη του κρατάς ένα χαμόγελο, και όσα με μαγεύουν...
Θα σου το πω
πως σ' αγαπώ,
κι ας μας ζηλεύουν...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-02-2014