Και πάντα την ίδια ώρα

Δημιουργός: Philologus 89, Ορέστης-Ίωνας

http://www.youtube.com/watch?v=ijKuoVoEB84

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είναι κι αυτή η οδυνηρή πραγματικότητα.

[…]

Να! Είναι, λέω, που μας χωρίζουν τα χιλιόμετρα.
Κι είναι, βλέπεις, που λείπεις.
Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό.
Και κάθε βράδυ.
Ναι. Κυρίως, κάθε βράδυ.
Και πάντα την ίδια ώρα.
Αργά μετά τα μεσάνυχτα.
Θα ‘ναι μάλλον, σκέφτομαι, κάποια παλιά συνήθεια!
Έτσι γελώ κι αποκοιμιέμαι.

Κι έτσι, από τότε, κάθε βράδυ
-και πάντα την ίδια ώρα-,
αργά μετά τα μεσάνυχτα,
η απαλή μορφή σου διαγράφεται μπροστά μου.
Ίδια. Τί κι αν περάσαν ίσως χρόνια;
Τα μάτια μου σε συναντούν μέσα στον χρόνο.
Κι η μορφή σου είν’ αληθινή.
Δεν είν’ πλασμένη στο μυαλό μου ιδανικά.
Έχεις σάρκα όπως η σάρκα μου.
Έχεις μάτια όμοια τα μάτια μου.
Και χέρια σου τα χέρια μου.
Μπορώ γι’ αυτό και σε θυμάμαι.
Και βρίσκω έναν τρόπο να ‘σαι κοντά μου.
Δίπλα μου. Για όλο το βράδυ.
Τόσο κοντά μου που να μπορώ να σε βλέπω.
Που να μπορώ να σε μυρίζω.
Να σ’ αγγίζω.
Να μπορώ να σ’ αγκαλιάζω.
Να σε φιλάω.

Και κατά το ξημέρωμα, πάντα εκεί -γύρω στις έξι-, να μου δίνεις ένα φιλί.
Στην πόρτα. Απ’ τα λίγα τα δικά σου.
Και τελευταίο.
Κι εγώ να σου λέω «Καλημέρα!».
Ώσπου να επιστρέψεις αργά την άλλη νύχτα, όπως και κάθε βράδυ.
Και πάντα την ίδια ώρα. Αργά μετά τα μεσάνυχτα.

«Καλημέρα, αγάπη μου, καλημέρα!»

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-03-2014