Φθίνουσες σκιές

Δημιουργός: vas, Βασίλης Τασόπουλος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κάθομαι στο μπαλκόνι και η Σοφία,
στο απέναντι διαμέρισμα,
χορεύει σε ρυθμούς techno μουσικής,
έχοντας αγκαλιά το σκυλάκι της.
Έχει βραδιάσει και η αναμμένη λάμπα του μπαλκονιού
σχηματίζει τη σκιά μου στο δρόμο.
Την παρατηρώ έτσι όπως στέκομαι,
σχεδόν κρεμασμένος στα κάγκελα:
τεράστια σκιά που πάνω της περνάνε πεζοί, αυτοκίνητα και μηχανάκια.
Στον ίδιο δρόμο, πολλά χρόνια πριν,
η ίδια σκιά, πιο λεπτή και πιο εύθραυστη
δρασκέλιζε, μαζί με όλη τη πιτσιρικαρία της γειτονιάς,
την είσοδο του διπλανού καλοκαιρινού κινηματογράφου,
και αφού μαζεύαμε από το χαλικόστρωτο δάπεδο
τα αποτσίγαρα, τα άδεια μπουκάλια των αναψυκτικών
και τις πεταμένες σακούλες από τα πατατάκια,
εξασφαλίζαμε έτσι μια θέση, στην πρώτη μάλιστα σειρά,
για την προβολή της ταινίας.
Την όποια κινηματογραφική παιδεία έχω
την οφείλω στο τυχαίο γεγονός της ύπαρξης
αυτού του καλοκαιρινού κινηματογράφου
στη γειτονιά μου και στο ότι ο ιδιοκτήτης ήταν αριστερών ιδεών
σε μια εποχή που οι αριστερές ιδεολογίες προσδιόριζαν την κουλτούρα.
Φυσικά εμείς δεν καταλαβαίναμε αυτά τα έργα,
καθ' ότι η δική μας κουλτούρα ξεκίναγε από τον Γκοτζίλα,
τον Τέρενς Χίλ και τον Μπάντ Σπένσερ
και κατέληγε σε κάποιο από τα θρανία νούμερο τόσο.
Η δική μας επιδίωξη όμως δεν ήταν να δούμε κάποιο συγκεκριμένο έργο
αλλά να παρακολουθήσουμε οποιοδήποτε έργο τζάμπα.
Όταν κάναμε φασαρία και ενοχλούσαμε τους
ενήλικους θεατές τότε ο ιδιοκτήτης αθετώντας τη συμφωνία
που είχαμε κάνει μας πέταγε έξω.
Ωστόσο, εμείς από πείσμα σκαρφαλώναμε
στον μαντρότοιχο που περιτριγύριζε το σινεμά
και συνεχίζαμε από εκεί να παρακολουθούμε
το μυστηριώδες και ακατανόητο «blow up»,
τα περίεργα έργα που έρχονταν από τη Κούβα,
την «Σάρκα» του Aντυ Γουόρχολ όπου μας ξένιζε η
σεξουαλική συμπεριφορά του ήρωά του.
Δεν είχαν σχηματιστεί ακόμα στο λεξιλόγιό μας
λέξεις όπως «αποξένωση», «γραφειοκρατία», «ομοφυλοφιλία».
Στα διαλείμματα παρατηρούσα τους κανονικούς θεατές των έργων.
Υπερβολικά μεγάλοι τότε, στα μάτια μας,
που κάπνιζαν αργά και συζητούσαν μεταξύ τους
χαμηλόφωνα και στοχαστικά.
Πόσο θα θελα να ήξερα τι έλεγαν.
Ο ιδιοκτήτης στο μεταξύ έβλεπε τις σκιές μας που
σχηματίζονταν από τα πλαϊνά φώτα και έτρεχε για να μας διώξει.
Η σκιά μας εξαφανιζόταν από το δάπεδο του
κινηματογράφου καθώς πηδάγαμε από τον μαντρότοιχο,
αφήνοντας το έργο στη μέση για να χαθούμε στα
διπλανά στενά.
Βλέπω τη σκιά μου, κάτω στο δρόμο, να πηδάει
από το μαντρότοιχο κι όμως στη
πραγματικότητα κρέμομαι από τα κάγκελα του μπαλκονιού
του σπιτιού μου.
Η Σοφία από απέναντι δυναμώνει τη μουσική
και η σκιά του παρελθόντος φθίνει και σιγά-σιγά γίνεται η πραγματική,
στέρεα και χοντρή.
Νομίζω πως τώρα που το λεξιλόγιό μου έχει πια
εμπλουτιστεί ότι ξέρω τι έλεγαν εκείνοι οι θεατές στα διαλείμματα των έργων,
άλλωστε έμαθα και εγώ να καπνίζω με αργές κινήσεις το τσιγάρο μου
και να συζητάω στοχαστικά.
΄Έμαθα να βλέπω τα έργα ως το τέλος τους.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-04-2006