Όποιος τό 'δε δεν τ' αρνιέται / Σ' άλλο τέμπο

Όποιος τό 'δε δεν τ' αρνιέται / Σ' άλλο τέμπο

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σ' ΑΛΛΟ ΤΕΜΠΟ

Περιμένεις συγνώμη να πω μα εγώ τραγουδώ σ' άλλο τέμπο
Βοριά έλα πέρνα μαζί μου, η γη μένει πίσω μα εγώ δεν μπορώ
εγώ δεν αντέχω· με την αγάπη περνώ σ' άλλο τέμπο
σε τόπο ανθρώπων ανδρείων περνώ.

Πέτρο, σε τόπο ανδρείων, οι υποσχέσεις εδώ δεν ξεχνιούνται
οι αγάπες γυρνούν σιωπηλές σε νάνων χορό
γύρω γύρω στον χορό των γιγάντων αστέρων
μακριά απ' του χρόνου τα σκληρά τα αγγίγματα
όποιος τό 'δε δεν τ' αρνιέται, ίσως το δα κι εγώ,
μέρα σωπαίνεις ξαφνικά και το φόβο νικώ.

Μέρα σιωπηλή μ' άγγιξες στη γη κι από το θάνατο με κλέβεις
μια ανάσα να κλέψεις ξανά, να ζήσω εδώ που αγαπώ
εδώ που μεριάζει ο νους.
Της ζωής την ανάσα θυμάσαι
θάνατε κοιμάσαι, την ψυχή φοβάσαι.

Από τα κλαδιά τα πιο χαμηλά συ πιο ταπεινή Μέρα μου σεμνή
σκύβεις και φυσάς το φιλί της ζωής ''ό,τι κι αν συμβεί'' σέρνεις τις ελπίδες
κι είπες μη φοβάσαι κι είπες ''μην κοιμάσαι'' κι είπες δε λυπάσαι
είδες τι θα συμβεί κι όμως ήρθες μαζί ''ξύπνα έρωτα, θυμάσαι;''
Είπες έρωτα θυμάσαι; Nυσταγμένες μου ώρες θυμηθείτε ξανά.
O ουρανός τραγουδά σ άλλο τέμπο.

Κι έλεγα πώς τάχα μπορεί μόνες να ρχονται οι ελπίδες;
Έλεγα δε μπορεί κάτι θα χει συμβεί
κι απ' του χρόνου τα κορίτσια σε έδιωχνα μακριά
σιωπηλές σαν νιφάδες που πέφτουν
μια μια στον πάγο της γης τραγουδούν alelouya στην κρύα καρδιά
σαν κορίτσια η μια την άλλη συντροφεύουν.

Θάνατε μοιάζεις να κοιμάσαι, της ζωής την ανάσα θυμάσαι
το σκοτάδι ξεχνάς, τη νυχτιά
στην αγιασμένη νύχτα, βγήκαμε ψηλά.

Βγήκαμε ψηλά πέρα απ' την γραμμή του χρόνου
σε τόπο ανθρώπων ανδρείων να δω προσπαθώ καθαρά
στων δακρύων της γης την μεγάλη συμπόνοια
νερό στο ποτήρι να πιεις μα ακόμα συγνώμη μην πεις
περιμένω.

Κάπου στο χθες ίσως αντάμωσες κι αυτές
απ' τη συνήθεια μακριά και του χρόνου τις ώρες
κάπου στο χθες σε κράτησα κι είναι κάτι σαν τώρα
που όλα μοιάζουν να ζουν μαγικά σ' άλλο τέμπο
σιωπηλές σαν νιφάδες που πέφτουν
μια μια σα φθάνουν στην γη τραγουδούν ή σωπαίνουν
αλληλούια στην κρύα καρδιά.

Μέρα μου σεμνή η πιο ταπεινή κι απ' των κοριτσιών το βλέμμα
μέρα μου αθόρυβα περνάς, δική μου μέρα, τη συννεφιά σου διώχνω.

Θεοδώρα Μονεμβασίτη
17-03-2015 @ 01:29

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-03-2015