παις επί κέλητος ίππου

Δημιουργός: Μ.Ελμύρας

Από το : ΄Διαφωνία για τον ήλιο κάποιου Ιούνη'.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

‘Παίς επί κέλητος ίππου’

Ελιές ασημόφυλλες ,αμπέλια βουερά,
πηγάδια δροσερά κι’ιδρωμένες στάμνες,
αλωνιών φωνές, τραγούδια και βλαστήμιες
κι’αλόγων ανυπάκουων χλιμιντρίσματα..

Μικροί ηνίοχοι στα ντουγιένια,
πάνω απ’τα θερισμένα στάχυα του σταριού,
του κριθαριού και της βρώμης
κι’ο λιχνιστής να περιμένει τ’αεράκι
πριν τινάξει στον άνεμο ψηλά
τα συντριμμένα στάχυα,
προσφορά μετεωρισμένη,
για νά’ναι η μοιρασιά δίκαιη.

Τότε… απτόητος απ’τις ριπές των πολυβόλων
και τις οιμωγές των ζωντανών,
ήρθε ο Ιούλης και με πήρε,
κολυμβητή της Δήλου μιάς Ελένης
που με κλάμμα γοερό μόλις είχα αποχαιρετίσει
όταν στης νηνεμίας της την δακρύγευστη θάλασσα
συντρίφτη των εννηά εποχών η σχεδία,
σαν σήμαινε το πρωινό τέταρτο της
εικοστής ενάτης του ώρας,
με σφόγγιξε στοργικά απ’τα αίματα,
σκούπισε απ’τα μάτια τα δάκρυά μου,
κι’ύστερα φύσηξε την ανάσα του,
μια στο μέτωπο, μια στα πόδια,
μια σε κάθε πλευρό,
του σταυρού το πανάρχαιο κάνοντας σημείο,
για νά’ναι τα όνειρά μου του Λεβάντε
και του Πουνέντε,
να’ναι Τραμουντάνα ο θυμός μου
κι’η αγάπη μου Όστρια.

Σέλωσε ύστερα το άτι του καιρού,
με στέρηωσε στην σέλλα και το βίτσιξε,
-μόλις που να πιαστώ απ’την χαίτη πρόλαβα-
και μ’έναν καλπασμό ξεκίνησα,
για τους λειμώνες της αστεροθάλασσας,
την χρυσή τους γύρη και τα νεκρά φύλλα,
‘παις επί κέλητος ίππου’..















[align=center]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-05-2015