Σεργιάνι στις Μνήμες

Δημιουργός: Διαμαντής Κορτέσης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]Οι ξώπορτες ορθάνοιχτες, χαμένα τα κλειδιά μας
στις γλάστρες τριανταφυλλιές, σε τσίγκους κατιφέδες,
αρκούσε ένα σφύριγμα να φτάσει στα αυτιά μας
με μία μπάλα πάνινη και τρύπια ερβιέλα
ματώναμε τα γόνατα. Αν θες να παίξεις... έλα.

Στήναμε τις ξόβεργες για τα έρημα σπουργίτια
σπίνους για κράχτες βάζαμε σε ξύλινα καπάτσα.
Θυμάμαι πως σαλτάραμε τους φράχτες σαν σαΐτια
κι ανάμεσα από τις πρασιές και από τις μπουγάδες
ρημώναμε τις λεμονιές. Φωνάζαν οι κυράδες.

Ο κόσμος όλος μια αυλή
κι αυτή στη γειτονιά μας
μ' ένα κοντοπαντέλονο
τότε τον σεργιανούσα…

Μ’ ανόητα συνθήματα γεμίζανε τους τείχους,
πράσινους ήλιους βλέπαμε, κάπου το '81.
Για αλλαγή φωνάζανε με ένα-δύο στίχους,
κι εμείς... χαμπάρι μη μας πάρουνε πως τα 'χουμε χαμένα,
του Χάρρυ Κλυνν ακούγαμε τα απαγορευμένα.

Καταληψίες στο σχολειό, δικό μας μπαϊράκι
κομμουνιστάδες της φακής, ψευτοπαλληκαράδες,
με προσοχή ακούγαμε τον Μίκη Θεοδωράκη
μα τα κορίτσα ρίχναμε με το Enola Gay.
«Δώσε στα χείλη το φιλί και κράτα μου το χέρι!»

Ο κόσμος όλος μια αυλή
κι αυτή στη γειτονιά μας
μ' ένα κοντοπαντέλονο
τότε τον σεργιανούσα…

Στο θερινό το σινεμά, στο βάθος της πλατείας
σ’ ένα χωνάκι χάρτινο, δυο χούφτες πασατέμπο.
«Μάθε παιδί μου γράμματα» ο τίτλος της ταινίας,
κι ενώ πολιτικάντηδες βύζαιναν την Ελλάδα
μια θέση στο δημόσιο… ευχόταν κάθε μάνα.

Η αλλαγή, της αλλαγής, μα αλλαγή δεν είδα
μεγάλωνε ο κρατισμός, γκρέμιζε συνειδήσεις,
με autobianchi τσούλησα στα μέσα του ‘90
και πάνω που ωρίμαζε η σκέψη στο μυαλό μου
με μια στολή παραλλαγής βιάσαν τ’ όνειρό μου.
[/align]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-03-2016