~* Της Γης λαμπάδιασμα *~

Δημιουργός: Stoforos, Νίκος Δ. Στοφόρος

Οι τολμηρές μου σκέψεις, αγρυπνούν, σαν αβράδιαστοι κι ανύσταχτοι ναυτίλοι, μεθυστικά, το "αιώνιο τώρα" να υμνούν, δεμένο, στ' ουρανού σου, το μαντίλι

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=left][B][I]


*~* Της Γης λαμπάδιασμα *~*
Τα καλοκαίρια αποθηκεύω "αχτίδες ήλιου"
να μου ζεσταίνουν τις κρύες μου στιγμές ...
Και τους χειμώνες μαζεύω χιόνι
να ασπρίζω το σκοτάδι, στις άπονες νυχτιές ...
Αν έρθεις, θα σου δώσω ένα κομμάτι ήλιο
σκεπάζοντας σε, με λευκό σεντόνι της ψυχής
να σου ζεστάνω, τα χεράκια σου τα κρύα
που ακουμπούν, τα χνώτα της αφής.
Γλυκόπιοτη ματιά,
γεμάτη νέκταρ
και ματοτσίνορα, με ήχους κρεσέντο,
μιας αγκαλιάς σφιχτής
κι ας φαίνονται δυσανάλογα, τα δέντρα
κι ο δρόμος, ν' ανηφορίζει, μακρύς.
Μας φέρει κοντά, ένας απείθαρχος έρωτας
μ' αληθινά φτερά, της ψυχής !
Αν και το νιώθω, όλως περιέργως, δεν ξέρω,
να σου πω το γιατί !
Οι τολμηρές μου σκέψεις, αγρυπνούν,
σαν αβράδιαστοι κι ανύσταχτοι ναυτίλοι
μεθυστικά, το "αιώνιο τώρα" να υμνούν
δεμένο, στ' ουρανού σου, το μαντίλι !
Κωπηλάτης,
στων ματιών σου, τη φουρτούνα έχω γίνει
κι απλώνω τα δίχτυα μου,
στα αλμυρά του ιδρώτα σου στήθη,
να νιώσω το λαχάνιασμα, απ' το ζεστό σου κόρφο
να πιάσω τις θηλές σου, στα χνώτα τα καυτά !
Στην ένδοξη διχάλα, ζωγράφισα τον κόσμο
στα σπλάχνα σου, δοσμένος,
της Γης λαμπάδιασμα.
Για ενδορφίνες ηδονές, τουτέστιν ορμόνες με δυόσμο
το βογκητό ν' ακούσω, του φόβου ράπισμα !
Τα βλέφαρα σου παίζουν, στο θάνατο ένα βαλς
κι εκεί ξανά γεννιέμαι ...
* * Nikos D. Stoforos * *

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-03-2016