Βυθισμενες σκεψεις σε χαμενα ονειρα

Δημιουργός: Οι μερες του φωτος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Περασαν χρονια
πως να σαι; που να σαι;
ποτε δεν καταλαβα γιατι
γιατι εγιναν ετσι τα πραγματα;
οταν σου ελεγα πως σε αγαπουσα
ξερεις βαθια το εννοουσα
ακομα σ αγαπαω,μεσα μου ποναω
ειναι πολυ σκληρο να χανω το αλλο μου μισο
σε αναζητησα σε αλλες αγκαλιες
μα μονο ραγισμενες ακρογιαλιες
ξερες στεριες
μ ακους;;
τα βραδια ερχεσαι στα ονειρα
η σκεψη μου σε σενα ναυαγιζει
σαν κατι να μου ψιθυριζει
και το μυαλο μου ολο σε σενα τριγυριζει
ηχος κιθαρας και βιολιου
σε περασμενες ωρες
βυθισμενες σιωπες και αγχωμενες λεξεις
θελω να σου μιλησω μα δεν ξερω τι λογια να σου πω
χαμενα τα λογια για να εκφρασω αυτο που θελω
σπασμενα λογια αδειανα
τιποτα δε χωρα οσο χωρα η καρδια
τοσα αυτα που θελει να σου πει
μα φοβαται μηπως η δικη σου πια δεν αντηχει
λουλουδια ειχες στην ψυχη
αγνοτητα και παιδικη αθωοτητα
μα δεν ηθελες τη δικη σου προσωπικοτητα βιαζοσουν να γινεις ενα με τη συνολικοτητα
την ξεχωριστη σου φυση ποτε δεν την καταλαβες
και αφηνες τους αλλους να σου παιρνουν τη διαφορετικοτητα
μη φοβασαι να διαφερεις σου λεγα
σ αγαπαω γιατι διαφερεις
ξεχασμενες καλημερες
ανειπωτες συγγνωμες
λογια πικρα κ αβασιμα
ανταλλαξαμε παλιά
τοτε που ο εγωισμος μας εκανε γιορτη
συγγνωμη σου ζηταω
με ολο μου το ειναι ειλικρινα ποναω
που σε πονεσα μωρο μου
αν μπορουσα να απαλυνω τις πληγες
θα το κανα με στοργη και τρυφεροτητα
οσα μας πηρε η ανωριμοτητα
θα γιατρευα με αγωνιστικοτητα
μεχρι να γινουμε παλι ενα


[align=center]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-11-2016