οι μνήμες της αυλής

Δημιουργός: χρήστος

είναι όμορφο να σε περιμένουν κάποιοι κάπου... εκεί ο χρόνος δεν κυλά... καλημέρα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η λαχτάρα του ταξιδιού μου είναι τόση
που έχω ξεχάσει πως μεσολαβούνε
χιλιόμετρα πολλά και μίλια ναυτικά
μέχρι τον τελικό προορισμό μου.

Νιώθω πως μ' ένα πέταγμα θε να βρεθώ
στην αγκαλιά προσώπων λατρεμένων
των μόνων ίσως που δίχως ιδιοτέλεια
προσμένουν την άφιξή μου,
προκλητικά αδιαφορώντας
για τον πλούτο των αποσκευών μου
-δεν ξέρω αν προσέχουν καν την ύπαρξή τους
κι ας είναι ογκώδεις και πολλά υποσχόμενες-

πρόσωπα που χορταίνουν με δυο λέξεις
μ' ένα φιλί – χρυσάφι ωστόσο ατόφιο-
και αγκαλιές που με προσμένουνε καιρό
για να με σφίξουν…

κι οι μνήμες της αυλής
-πνιγμένης στον ασβέστη για χατίρι μου-
αναγεννιούνται απαράλλαχτες στο νου
με πρώτους και καλύτερους
τους ήχους της νυκτός
που μοιάζουν ακατάλυτοι στο χρόνο
εξομοιώνοντας θαρρείς το τότε με το τώρα:
κάποιες φωνές από όντα μικροσκοπικά
σχεδόν αόρατα, σχεδόν αιώνια,
το φτερούγισμα μιας πεταλούδας
εγκλωβισμένης μες τη λάμπα
- θύμα της αναζήτησης φωτός-,
το σαμιαμίδι με την κομμένη ουρά
-μια παιδική αμαρτία-
που σεργιανάει αιώνες , λες,
στον ίδιο άσπρο τοίχο…

κει που αγαπιέσαι
όλα μένουν απαράλλαχτα
κι αισθάνεσαι πως χρόνος δεν κυλά
κι ας σκάβονται τα μάγουλα βαθιά
κι ας ξεθωριάζει μέρα με τη μέρα
η λάμψη των ματιών.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-06-2006