Επιούσιος

Δημιουργός: zpeponi, Νικος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θα ήθελα να γράφω,
μέτρια, γλυκανάλατα ποιηματάκια,
την ώρα που ο πλανήτης καίγεται,
από άκρη σ’ άκρη.

Την ώρα που μου κόβουν τον λαιμό,
ή που ανατινάζουν τα παιδιά μου,
την ώρα που γκρεμίζεται,
αυτός ο άθλιος κόσμος.

Πόσες φορές δεν ακούσατε
για την αδικία, πόσες φορές.

Πόσες φορές δεν γελάσατε,
πίσω από κρεμασμένες κουρτίνες.

Πόσες φορές δεν είδατε τίποτα.
Πόσες φορές κοιτάξατε αλλού.

Θα ήθελα η αδιαφορία μου,
να ξεπεράσει κάθε όριο,
την ώρα που μετατρέπομαι,
σε μια φλεγόμενη ανυπαρξία.

Την ώρα που αιμορραγούν,
οι σκέψεις των κρυμμένων,
των ξεχασμένων απ’ τον ήλιο,
την διάφανη ώρα της οδύνης.

Πόσες φόρες υπήρξα βιαστικός,
συνεπαρμένος από το μηδέν.

Πόσες φορές, όπως και τώρα,
ορκίστηκα να βάλω ένα τέλος.

Μα όμως όχι, τέλος δεν θα δείτε.
Σας λέω πως τέλος δεν υπάρχει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-03-2017