Πεθαίνω με τους ποιητές κάθε ηλιοβασίλεμα

Δημιουργός: Αλντεμπαράν

Οι καταραμένοι

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=palatino linotype]
[B]

[align=center][color=black]Το πορφυρό βασίλεμα που η ψυχή μπουχτίζει
βγαίνουν απ’ τα υπόγεια ανάσες φαντασμάτων
ανούσιες τότε φαίνονται οι ουσίες των πλασμάτων
και κάτι απροσδιόριστα οικείο με ξυραφίζει.

Αρχαίοι περαματάρηδες στυγνής αχερουσίας
προβάλλουν από τις σχισμές αρρωστημένης άχλης
κρατούνε τα βιβλία τους σφιγμένα υπό μάλης
σαν μποτιλάκια ύποπτα κάποιας σκληρής ουσίας.

Είναι οι μορφές των ποιητών και των καταραμένων
μετουσιωμένες σε ασπασμούς που μεταδίδουν θλίψη
και ως η άγρια πλήξη μου παλεύει να με πνίξει
απ ’τις στοές τις οιμωγές φέρνουν των κολασμένων.

Κρυφές αλήθειες μάχουνται στ'αλλήθωρο τους βλέμμα
είναι η γλώσσα τους στρυφνή και κρύα σαν το χρυσάφι
και ως φρίττω και ανταριάζομαι , δεν κάνουνε νισάφι
μόνο μου μεταγγίζουνε το ανήθικο τους αίμα.

Και τότες κάθε ανάγνωσμα μοιάζει φρικτό αστείο
είναι η ζωή μου κάτοπτρο οργής και ραθυμίας
τρέχει η πένα μου γοργά στο πείσμα μιας κηδείας
που άβολο της ετοίμασα το σώμα μου φορείο.


[/B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-05-2017