Βεντάλια

Δημιουργός: inokrini, Κ.L inokrini--Κατερινα Λιαρου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Βεντάλια..
(ΑΠΟΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ Τα’ΑΓΚΑΘΙΑ)

Έπιασα τη βεντάλια μου να κάνω λίγο αέρα
και ξαφνικά γιγάντωσε μ’ αυτό το άγγιγμά μου
και μου ‘κρυψε το πρόσωπο! Σαν μια σκηνή εφάνη,
πού ‘χε πτυχές – πολλές πτυχές, μέσα από κει να δω

Κι άρχισα την προσπάθεια να δω τάχα τι κρύβει
πίσω απ’ αυτό το άπλωμα που ‘κανε στη στιγμή
και ξαφνικά! Σαν κοίταξα βλέπω ένα τοπίο
βλέπω μορφές από παλιά σα να ‘τανε εκεί!

Ξεπρόβαλλε όλο το φως, απ’ την παλιά Ελλάδα
μνημεία αρχαία και μορφές, σε ιστορική στιγμή!
και ζωντανέψαν οι θεές κι οι ημίθεοι συνάμα
νύμφες και ροδοπέταλα, σκορπίστηκαν στη γη

Φεύγει η ματιά μου από κει, και χάνομαι απ’ τον ήλιο
μια μουσική εξώκοσμη με τράβηξε να δω
μια δύναμη με έσπρωξε να βγω απ’ την πτυχή της
να μπω στο χρόνο της ζωής κι εκεί να ξεχαστώ.

Λες και ανοίξαν οι ουρανοί, κι έβλεπα τις εικόνες
να τρέχουνε πίσω πολύ! Χρόνια μα και αιώνες
λίγες στιγμές του σύμπαντος σαν είχε ξεκινήσει
μια δημιουργία όνειρο, που μόλις είχε αρχίσει

Ξεδίπλωσαν τα φύλλα τους, γιγάντια βιβλία
είδα πολέμους, βιασμούς, είδα καταστροφές
μα είδα αγάπη! Κι έρωτες! Είδα και τις αξίες
και πήρα το απαύγασμα από τις διαδρομές

Μοσχοβολούσαν δω κι εκεί, παράξενα λουλούδια
τα κελαϊδίσματα πουλιών γλύκαιναν την ψυχή
από τη ζούγκλα βρέθηκα σε έναν άλλο κόσμο
αυτή η στιγμή πρωτόγνωρη! Είν’ αισθησιακή!

Ξάφνου ηλιοβασιλέματα! Το ένα φέρνει τα’ άλλο
γκέισες στην ανατολή χορεύουν στη σκηνή
χρυσάνθεμα και κερασιές ρίχνουν τα πέταλά τους
χαλί από πέταλα έγινε ολάκερη η γη

Οι μύθοι ξετυλίξανε όλα τους τα κουβάρια
όλα μεμιάς εφάνηκαν σαν θεάτρου σκηνή
γυναίκες με φορέματα μιας άλλης πια κουλτούρας
το παρελθόν ζωντάνεψε! Έχει στη μνήμη ‘ρθεί!

Πέρασε δε κατάλαβα ο χρόνος όλος Θέ μου!
εδώ να βρίσκομαι καιρό;
πώς φεύγω τώρα; πε μου!
και σαν το συλλογίστηκα, ευθύς ξαναγυρίζω
και ξαναβλέπω τις πτυχές στη μοναξιά δακρύζω

[ινοκρινι κ.λ}

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-08-2017