Μελαγχολικό και πένθιμο

Δημιουργός: zpeponi, Νικος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Καθώς η μαύρη νύχτα ξεμακραίνει
και της ζωής ανθούν τα νέα κρίνα,
τις μέρες μου μετρώ μήνα τον μήνα
και όση πια ζωή μου απομένει.

Καθώς κοιτώ τ’ ολόγιομο φεγγάρι,
σαν θήραμα, πιασμένος σε παγίδα,
ζυγίζω του φωτός του την ελπίδα
και την στερνή αποζητώ του χάρη.

Περνούν οι μέρες, χάνονται και σβήνουν
κι είμαστε ’μεις του χρόνου το αστείο,
στις πλάτες, φοβερίζει το φορτίο,
που μόνους να τραβάμε μας αφήνουν.

Άλλη δεν έχω πλέον παρηγόρια:
«βαρκάρη τα κουπιά σου σβέλτα κούνα»
κι είμαι εγώ η βάρκα, στην φουρτούνα,
μες στης ζωής την άδεια στεναχώρια.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-11-2017