Τα φαναρια της Εθνικης

Δημιουργός: aridaios

κλαιει κι ο Θεος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ
Επανάληψις, μήτηρ πάσης μαθήσεως
Αρχαίο Ελληνικό Ρητό


Τα φαναρια της Εθνικης
κλαιει κι ο Θεος



Χθες το βραδυ στ ονειρο μου,
τι σου ειναι το μυαλο,
ειδα τον Θεο.

Γλυκουλης και συμπαθητικος,
ναι μα το Θεο,
αυτοπροσωπως.

Δεν ειχε ασπρα γενια ουτε μακρια μαλλια
μα καλοχτενισμενος ξυρισμενος,
στην τριχα που λεμε.

Τον κανω, γεια Θεε,
μου χαμογελαει, του χαμογελαω κι εγω
με το στανιο ομως,
και την ψυχη μου μπουχτισμενη.

Για μας Θεε μου
τα παιδια των φαναριων,
τα παιδιά προδομενης ψυχης,
ψαξε στις τσεπες τις καρδιας σου,
για τα παιδια τα δικα σου.
Δεν εχεις τιποτα;

Με κοιταξε, αφωνος και αποσβολωμενος.

Δεν μου ειπε λεξη,
χαμηλωσε μονο το βλεμμα του,
και καθισε χαμω σταυροποδι.
Τα ματια του βουρκωσαν.

Μα κλαιει κι Θεος;

Επειτα, φυσηξε ενα συννεφο,
επεσαν χιονια στην οθονη του ονειρου
και ξυπνησα
κατω απο τα φαναρια της Εθνικης.
Στο χερι μου κρατουσα
ακομα τα χαρτομαντηλα.

-Παρτε καλε κυριε...



Φλωρινα

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-04-2018