Ο τελευταίος των ρομαντικών

Δημιουργός: Μαυρομουστάκης, Μαυρομουστάκης Χαράλαμπος

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!!!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Καθ’ αυγή όταν ξυπνάω
δε μιλώ και ας πονάω.
Στης καρδιάς τα καλντερίμια
της αγάπης τα συντρίμμια
σαν τ’ αγρίμια αλυχτούν.

Τα κεφάλια εξουσίας
μάζες δίχως νόες ουσίας
στήνουν και τις κατευθύνουν
κ’ οι ρομαντικοί που φθίνουν
ίχνη αφήνουν πριν χαθούν.

Τα νωπά στο χώμα χνάρια
λιγοστά ‘ναι και ανάρια
όμως κάποιο απ’ τα ίχνη
την παράδοσή μας δείχνει.
Λύχνοι τεθλιμμένων φώτων.

Ιερή σπονδή στον Δία
στο βωμό η ευωδία
των ελαίων, των ορέων
των χαμένων και ωραίων
κι ανιδιοτελών ερώτων.

Αρλεκίνοι, κολομπίνες
τούτοι, εκείνοι με κομπίνες
παίζουν ούτι πιερότοι
τους ρωτώ, δεν παίρνω διότι
κι ότι βλέπω αχταρμάς.

Κάθε μέρα που ξυπνούσα
δεν μιλούσα κι ας πενθούσα.
Τώρα ακοίμητος κοιμάμαι
δεν θυμάμαι αν θυμάμαι
πότε ήμασταν ομάς.

Ποιητή μου στα πρωτόλεια
έμεινες και πορτοφόλια
ψάχνεις πλούσιων μαικηνών
γράφεις για των Μυκηνών
μη κοινών θνητών τους θρύλους.

Φαρισαίοι πλουμιστοί
λευτερώσατε ληστή
κι ο Χριστός ο Ναζωραίος
που ήταν ταπεινός κι ωραίος
στ’ άκρα του ένιωσε τους ήλους.

Τις παλιές μας τις ιδέες
ποιοι τις βύθισαν; K’ οι νέες
λάμνουν προς την πρόσοδο
μ’ οδηγό την πρόοδο
κι άγη μάγοι γέννησαν.

Στ’ αύριο οδηγούμαστε
στα παιδιά διηγούμαστε
πράξεις κλέους, Αισώπου μύθους
μα τους τοίχους με τους λίθους
του ήθους, ποιοι τους γκρέμισαν;

Κάθε μέρα που ξυπνάω
στα παλιά θέλω να πάω
σαν μ’ αγγίζει γόου αχός.
Γκρίζος ουρανός δακρύζει
με τη σήψη που αντικρίζει
Θε μου νιώθω μοναχός…



Η λέξη παράδοση με διπλή έννοια
της λαϊκής παράδοσης και της παράδοσης άνευ όρων

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-10-2018