Στης ρυτίδας το βλέμμα

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, θέλει μεγάλη αυτογνωσία.....η κάθε μας ρυτίδα, σας ευχαριστώ όλους.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στης ρυτίδας το βλέμμα
μιλώ, μην λυπάσαι,
που ειν ο έρωτας ρωτώ
και γελά, δεν θυμάσαι?

Τη νιότη που ήτανε γιορτή
κι` είχε στολίδια, λάθη
κι` είχε κλωνάρι γιασεμί
μ` αρώματα να γράφει.

Είχε τα πάθη στο φιλί
στα μάτια και στα χείλη,
μια θύμηση, ζεστή καυτή
που μοιάζε με φιτίλι.

Στης ρυτίδας το βλέμμα
μια φωτιά που δεν καίει
κι` όλο λέει το γέρμα
η ρυτίδα, πως φταίει.

Σαν βραδιάζει νωρίς
κι` έχουν φύγει τα τρένα
τι μπορείς να της πείς
με μικρούλα, μια πένα.

Έχει απόψε, φεγγάρι μονό
σ` αραξοβόλι, ένα στασίδι
μην σκεφτείς, ποτέ πονώ
για του έρωτα, το ταξίδι.

Φύγαν το δείλι τα πουλιά
που μοιάζαν τόσο ερωτευμένα
κι` είχαν του έρωτα φωλιά
κει, στο σταθμό, στα τρένα.

Στης ρυτίδας το βλέμμα
έχει ο πλάτανος κλωνιά
κι` είναι μεγάλο ψέμα
πως έχει λησμονιά.

Του έρωτα, ο πυρετός
με πυρκαγιά που μοιάζει
και λες, τούτος ο στεναγμός
που στ` άστρα σ` ανεβάζει.

Δεν θα γεράσει, θα χαθεί
γλυκά σαν σουρουπώνει,
ίσως κάποτε να` ρθει
στου ονείρου σου, σεντόνι.

29-4-2021
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-04-2021