Σβήνουμε, γράφουμε, σιωπή

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, της φυγής, σας ευχαριστώ πάντα.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τα παλιά τα τρένα φύγαν
κι` είμαι μόνη στο σταθμό
ποιος να ξέρει που να πήγαν
κι` εγώ έμεινα εδώ.

Μες στ` αγιάζι περιμένω
όλο κάποιο να φανεί,
ένα κουρασμένο τρένο
να μην έχει επιστροφή.

Να φύγω θέλω να χαθώ
κι` άνθρωπο να μην βλέπω,
μια μοναξιά, αυτή ποθώ
απ` τ` ανθρώπινα να απέχω.

Λύνω σκοινιά, δένω σκοινιά
κι` έχω μια λύπη θεέ μου,
γιατί σε τούτο τον ντουνιά
δεν σε είδα πάνσοφε μου.

Άναψα δυο λευκά κεριά
ψηλά στο μοναστήρι
μήπως και σβήσει η απονιά,
γίνει των λουλουδιών η γύρη.

Τα παλιά τα τρένα πάνε
κι` έχουνε περάσει χρόνια,
όλους τους καημούς μετράμε,
γίναν τα μαλλιά μας χιόνια.

Σβήνουμε, γράφουμε, σιωπή
άσπρο χαρτί το βιός μας,
το δάκρυ βγαίνει απ` τη πηγή
στ` άδειο το ριζικό μας.

Τα παλιά τα τρένα φύγαν,
φύγαν την αυγή τα πουλιά
και τα όνειρα μας γίναν
γκρίζα όνειρα, μιλιά.

Μιλιά! μοναχικής ψυχής
που ψάχνει στο μολύβι
να βρεί ζωή, απαντοχή
για ότι πονά και θλίβει.

20-3-2022
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-03-2022