Μόνο τ' αηδόνι

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πολλά δεν μείναν,
από τις μουδιασμένες,
γιωμένες μέρες,
των χριστουγέννων, μ' άσπρες
των χωραφιών σκλαβίνες.

Πολλά δεν μείναν,
κι από των επιτάφιων,
ανθοστολίδια,
κι από τις καπνισμένες
λαμπρές σ' ένα αλώνι.

Ξεμείναν λίγα,
από τα καλοκαίρια,
με τα κηπάρια,
τα τόσο καρπισμένα,
με φροντισιές των γέρων.

Ανάριες θύμιες
μονάχα, ανασαίνουν
μες στο μυαλό μου,
και κάποτες φτερίζουν
αγκάνια στη νοστάλγια.

Μα δεν κοτάω
να πάρω-τες κατόπι,
ο έρμος, ίσως,
γιατί εκεί που πάνε,
με καρτερά το ρήμι…

Κλειδιά παρμένα,
κι ανθρώποι πια φεβγάτοι…
Και τι π' αηδόνι,
θα ψέλνει κει ως πρώτα;
Ποιός, άλλος, με προσμένει;

Θα στέκουν άδειες
από τα μαρτινάκια,
φωλιές, στ' αζάτο,
κι απ' την αβλή με πίκρα,
θα δω καρυά να λείπει...

Και το κισσούδι,
αβλόπορτα θα δένει,
ωσάν χολάτη
αράχνη, με μαγνάδι,
καβάκι που ξαμώνει…

Κι οι κούλες άδειες…
Στο μαχαλά τριγύρω,
σιωπή καθάρια.
Φωνή καμιά ανθρώπου,
μόνο πουλί που ψέλνει...

Ποιά χρεία έχω,
αντίκλειδων, στην τσέπη;
Δεν θέλω τοίχια
να δω, μονέ ανθρώπους
μα, τούτοι αποσβήσαν...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-03-2023