Tρεις ενότητες... {τελευταίο μέρος...}

Δημιουργός: horseman, Στέλιος Κοντοδήμος - horsemans

Από τις διαδρομές της Ψυχής μου...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ξαφνικά ένα δυνατό "μούγκρισμα" των μηχανών μας αιφνιδίασε ...

ξέφυγα απ' την αγκαλιά σου σε κύτταξα με απορία,το ίδιο και σύ ...

Σε έπιασα απ' το χέρι και σε ώθησα προς το παράθυρο,

κοιτούσαμε δεξιά, αριστερά κι ενοιωσα ένα φόβο να διακατέχει και τους δυό μας.

Τα μάτια μου καρφώθηκαν με αγωνία στα δικά σου,με κύτταξες τρυφερά και μου έσφιξες το χέρι,

σαν να μου έδινες δύναμη κουράγιο.

Αν κι οι δυό μας φοβόμαστε δεν θέλαμε να τελειώσει αυτό το ταξίδι,

ενα ταξίδι ξεχωριστό της ζωής μας.

Ο χρόνος κυλούσε σαν να ήταν αιώνες,

η ψυχή μου είχε γεμίσει θλίψη κι άπειρα ερωτηματικά,σκέψεις σκοτεινές ...

Εσύ εξακολουθούσες να μου σφίγεις το χέρι και να με κοιτάς με αισιοδοξία,

σαν να 'θελες να διώξεις τον πανικό μου,κι ο χρόνος εξακολουθούσε να κυλά μαρτυρικά ...

Σε λίγο θωρούμε έναν συμπαθητικό άνθρωπο με την στολή του προσωπικού να έρχεται σε μας χαμογελόντας,

τώρα μου έσφιξες το χέρι με περισσότερη σιγουριά και με χάιδεψες τρυφερα μα σταθερά στην πλάτη ...

"συγνώμη μας λέει,απλά είχε πέσει κάποιος κορμός στις ράγες,

τώρα δεν υπάρχει πρόβλημα και το ταξίδι σας θα συνεχιστεί κανονικά,

μην ανυσηχήτε,καλή σας συνέχεια και την κατανόησή σας...

μας μοίρασε ένα χαμόγελο κι απομακρύνθηκε αθόρυβα,

ενώ ταυτόχρονα ακούσαμε τις μηχανές να λειτουργούν κι αμαξοστοιχία να διανύει τα πρώτα μέτρα ..."

Κοιταχτοίκαμε άνοιξες την αγκαλιά σου και φώλιασα μεσα της

ενώ τα χέρια σου μοίραζαν τρυφερά ατελείωτα χάδια στα κύτταρά μου ...

Με παρέσυρες στο παράθυρο και μου έδειξες τον τεράστιο ποταμό,

τον θωρούσαμε μαζί και χάθηκα μέσα στο απέραντο γαλάζιο του ...

Τρυφερά με γύρισες προς το μέρος σου,

με κοίταξες στα μάτια ένώ ένα τρυφερό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη σου ...

-Μην στεναχωριέσαι αγάπη μου,βλέπεις απέναντι το ποτάμι,

την δύναμη που έχουν τα γαλάζια του νερά?

πες μου ποιός μπορεί να σταματήσει την ατελείωτει διαδρομή του?

κανείς,δεν θέλω να φοβάσαι γιατί κανείς δεν έχει την δύναμη να σταματήσει το δικό μας ταξίδι,

τα χέρια μας το ένα θα συγκρατεί το άλλο κανείς δεν χωρά να μπεί ανάμεσά μας ...

με αγκάλιασες και τα χείλη σου ακούμπησαν τα δικά μου,

ένα ρίγος διαχύθηκε σ' ολάκερη την ύπαρξή μου...

ο χρόνος ήταν ανύπαρκτος κι εμείς χανόμαστε τρυφερά στην όμορφη πορεία του ...

Φθάσαμε πάλι στην κουκέτα μας,έγειρες στον ώμο μου,σε κυττούσα,

ενώ τα χέρια μου απλώθηκαν στο κορμί σου που το "εγλώβισα" στην αγκαλιά μου ...

τα χείλη μας ενώθηκαν πάλι και ζούσαμε έντονα την αγάπη μας,

που ήταν τόσο ξαφνική μα παράλληλα τόσο έντονη,

παραμυθένια με μοναδικόυς ήρωες εμάς και την καινούργια πορεία της ζωής μας ...

Η αμαξοστοιχία κυλούσε ο ρυθμικός της θόρυβος μας σφάλισε τα μάτια,

αποκοιμηθήκαμε ρουφόντας τις ανάσες μας...

ενώ το ταξίδι μας

συνέχιζε την δική μας πορεία αγκαλιά με τις ζωές μας ...


Στέλιος Κ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-10-2006